one – man – band… και όχι μόνο!
«…”ο άνθρωπος ορχήστρα”… μου αρέσει αυτό! Ξέρεις... “ο Μπάμπης ο σουγιάς”, “το κορίτσι λάστιχο”, “ο άνθρωπος ορχήστρα”… μου θυμίζει τσίρκο..αλλά με την καλή έννοια.»
«…”ο άνθρωπος ορχήστρα”… μου αρέσει αυτό! Ξέρεις... “ο Μπάμπης ο σουγιάς”, “το κορίτσι λάστιχο”, “ο άνθρωπος ορχήστρα”… μου θυμίζει τσίρκο..αλλά με την καλή έννοια.»
«Παντού υπάρχουν καλά και κακά. Δε μ’ αρέσει να βάζω ταμπέλες και παρωπίδες. Ότι κάνω είναι ότι βγαίνει εκείνη τη στιγμή… μετά μπορεί να κάνω κάτι άλλο»
Αλλά δεν ξεκίνησε έτσι…
Συναντήσαμε τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο σ’ ένα καφέ στο Κέντρο. Οι ερωτήσεις μας αποτέλεσαν απλά τον κορμό για μια πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, που μακάρι να μπορούσα να καταγράψω ατόφια.
Στα πεντέμισι τον πήγε η γιαγιά του σ’ ένα ωδείο.
Με ρώτησαν τότε «τι όργανο θες να μάθεις ;», λέω κ’ εγώ βιολί. Δεν είχα δει ποτέ, αλλά μου άρεσε που κουνούσαν το δοξάρι. Μου έλεγαν όλοι «μην πάρεις βιολί, είναι το πιο δύσκολο», όσο μου έλεγαν εγώ εκεί… Συνέχισε με τρομπόνι στη Φιλαρμονική στην Κερατέα, όταν πήγε στα πλαίσια αποκέντρωσης, με το Θάνο Αναστόπουλο. Έχει πάρει το δίπλωμα στο κλασσικό τρομπόνι, θεωρητικά με το Μιχάλη Ροζάκη, πάει για δίπλωμα στο κλασσικό βιολί και μαντολίνο και τελειώνει το τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής. Σε πολύ καλό επίπεδο παίζει, επίσης, πιάνο, κιθάρα, τζουρά, μπαγλαμά και γενικά… πολλά! Μεγάλωσε με ακούσματα από κλασσική μουσική, την σημερινή «rock-έντεχνη» σκηνή, reggae κ.α., ενώ διδάσκει χρόνια σε ωδεία.
Πρέπει να έχεις τη λόξα για διδασκαλία. Δε σημαίνει ότι ένας καλός ή γνωστός παίχτης είναι και καλός δάσκαλος. Είναι πολλά στη μέση… Εμένα μου αρέσει, το βλέπω σαν πρόκληση, να βρίσκεις το κουμπί κάθε μαθητή. Δε μ ‘ αρέσει να είμαι μπαμπούλας, προσπαθείς να πιάσεις το παιδί στο φιλότιμο…. Με ρωτάνε τα παιδιά τι ζητάνε όταν έρχονται και λέω ότι δεν μπορεί να έρθει κάποιο και να ζητήσει γαλλικό κόρνο, ας πούμε, γιατί δεν το ξέρουν. Δεν υπάρχει μουσική ακαδημία να πάνε τα παιδιά να γνωρίσουν τα όργανα, να τα’ ακούσουν, να μάθουν την ιστορία τους, γιατί υπάρχει παραπαιδεία. Δεν κατηγορώ τα ωδεία, αλλά λέμε για τους Αλβανούς. Η Αλβανία, όμως, έχει 3 μουσικές ακαδημίες, ενώ εμείς έχουμε το Fame Story και το X-Factor.
Στην πιο μεγάλη μουσική σκηνή τον έβαλε ο Φ. Πλιάτσικας, «Καλλιτεχνικός του Πατέρας» είναι ο Λ. Μαχαιρίτσας, γιατί, όπως λέει, ήταν αυτός που του έδωσε χώρο για τα κομμάτια του, ενώ έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους καλλιτέχνες της έντεχνης και ροκ σκηνής.
Δεν έγινε ποτέ «αυλικός» και αυτό εκτιμάται.
Είναι γενικά δύσκολος χώρος. Θέλει τρέλα χωρίς, όμως, ν’ αφήνεις τις αξίες σου. Πρέπει να κάνεις αγώνα και να πιστεύεις σ’ αυτό που κάνεις. Εκεί που αρχίζεις να αμφιβάλλεις, να ξανασηκώνεσαι. Κανείς δεν σου χαρίζεται. Δίνεις και παίρνεις. Όπου κι αν πας πρέπει να είσαι «επαγγελματίας», να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι εκεί και σε ακούει…
-Άλλοι το κάνουν για τα λεφτά, άλλοι για τη διασημότητα, εσύ;
Για το παιχνίδι και την ενέργεια που δίνεις και παίρνεις στα live με τον κόσμο. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Πρέπει να σέβεσαι αυτόν που είναι από κάτω είτε είναι ένας, είτε δέκα. Εγώ στο κοινό, και τώρα στις μεγάλες σκηνές, ψάχνω ματιές. Μπορεί κάθε φορά να παίζω για πέντε άτομα. Είναι κάποιοι που γελάς, κλαις μένουν ανέκφραστοι, και βλέπεις κάποιον που σε κοιτάει και λες ..να αυτός.. και έρχεται μετά στο καμαρίνι εκστασιασμένος. Αυτοί είναι οι ακροατές, είναι εκεί και θέλουν ν’ ακούσουν. Αυτό, βέβαια, το έμαθα με τα χρόνια.
Απ’ το 2003 μέχρι το 2008 γίνονταν οι ηχογραφήσεις του δίσκου. Αρχικά «έφαγε Χ» απ’ όλες τις εταιρείες και μόνο όταν άρχισε να υπάρχει ενδιαφέρον απ’ τον κόσμο στα live,βρήκε δισκογραφική . Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν, κατά τη γνώμη μας, θεαματικό. «Γαμώ την καταδίκη μου». Ένας απ’ τους πιο πλούσιους δίσκους…
Κοίτα, είναι αυτό που λέω με τις ταμπέλες. Ακούς πρώτα το Γαμώ την καταδίκη μου και μετά το Νηπενθές. Τραγουδάει ο Σπ. Σακκάς, που έχει τραγουδήσει πολλούς, Μάνο Χατζηδάκη…, αυτή ήταν και η πιο δύσκολη συμμετοχή στο δίσκο και το κομμάτι είναι καλλιτεχνικά πολύ στιβαρό. Το τραγούδι του ουρανού που λέει «…πόσα πτυχία θ’ αποκτήσω, για να μην υπάρχω μ’ αυτή τη λάμψη ενός παιδιού…», αυτό που ζούμε σήμερα. Το Μια ζωή περιοδικό «…είμαι μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια…», μιλάει γι’ αυτό που νιώθει η γενιά μας. Θες ν’ αλλάξεις τον κόσμο αλλά… Ή ο Πόλεμος. Ένα ποίημα που γράφτηκε το ’70 και , δυστυχώς, είναι πολύ επίκαιρο σήμερα. Γενικά δε μ’ αρέσει να σνομπάρω. Κάθε κομμάτι έχει την αξία του. Το θέμα είναι η εξέλιξη.
Άναψε τη φωτιά, ένα κομμάτι που μας τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον. Ιδίως κάποιοι στίχοι του…
Είναι ένα κομμάτι που μ’ έχει ξεπεράσει. Γιατί άργησε πολύ να βγει. Αν το έκανα τώρα, θα το έκανα τελείως διαφορετικά. Ουσιαστικά μιλάει για τα όνειρα…. Ο καθένας εκλαμβάνει τη δικιά του άποψη. Έχει και μια, ίσως, « διονυσιακή παραπομπή»… Μιλάει και για «επανάσταση»..με την έννοια του να έχεις κρίση και να φιλτράρεις ότι δέχεσαι. Για παράδειγμα, ακούω ένα κομμάτι και λέω ..τι είναι αυτό!.. και μετά από λίγο καιρό το ξέρω απ’ έξω και το ψιλοσυμπαθώ. Να μη δέχεσαι αυτή την πλύση εγκεφάλου…
Αξιοθαύμαστος είναι και ο αριθμός των μουσικών που παίζουν στο δίσκο….
Οι μουσικοί είναι σαν συμμετοχές για μένα στο δίσκο. Δηλαδή σε κάθε κομμάτι ήθελα να βγάλω μια ατμόσφαιρα και πάντα τους ευχαριστώ, γιατί οι πιο πολλοί είναι φίλοι μου και ήρθαν φιλικά. Γενικότερα ήταν εσκεμμένο όλο αυτό. Μου λένε ότι πρέπει να υπάρχει μια ομοιομορφία. Δε μπορώ εγώ όταν παίρνω ένα CD στα χέρια μου και έχει φτάσει στο 6 και νομίζω ότι είναι ακόμα στο 1, δεν έχω καταλάβει τι γίνεται.
Πληροφοριακά εμείς να πούμε ότι πολλοί σταθμοί δεν παίζουν κομμάτια του Αλκιβιάδη, όπως το MAD που αρνείται να τον παίξει λόγο του «γαμώ» . Δεν παίζεται ούτε το video clip του(… εδώ δεν έχω καταλάβει γιατί), αλλά ευτυχώς …….
Δεν παίζουν τα κομμάτια, αλλά ακούω τα τραγούδια μου στις πορείες και αυτό μετράει για μένα. Ή το Σ’ ένα νέο που αυτοκτόνησε μπήκε σε μια συλλογή με μελοποιημένα ποιήματα, δίπλα σε Οδυσσέα Ελύτη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι. Για μένα αυτό είναι σημαντικό. Και το video clip δεν το παίζουνε. Το βλέπουνε, όμως, στο internet. Μ’ έχει βοηθήσει πολύ και γι’ αυτό έχω και σελίδες. Μ’ αρέσει να βλέπω αυτά που μου γράφουνε, γιατί έτσι βλέπεις τι γίνεται.
Όχι, είμαι της παρέας. One – man - show… τι εννοείς; Με ενδιαφέρει να εξελίσσομαι. Ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Είχα δηλώσει και είχα κάνει προετοιμασία δύο φορές για το εθνικό. Δεν έδωσα γιατί μόνο που είδα το όλο κλίμα εκεί πέρα… κάτι δεν μου άρεσε. Αλλά είναι ένα όνειρο που θέλω να το κάνω αυτό, για μένα, να εξελιχθώ. Όπως και μετά το βιολί θέλω να ασχοληθώ με το παραδοσιακό, για να ανοίξει και λίγο προς τα ‘κει… Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες. Αν είσαι μάγκας παίξε το Bach σαν Bach και το ηπειρώτικο σαν ηπειρώτικο. Το καθένα θέλει δουλειά για να γίνει, αλλά σίγουρα η βάση είναι πάντα η κλασσική μουσική. Γιατί? Γιατί έχει την τεχνική. Το θέμα είναι να γίνεσαι καλύτερος. «Μελέτη και απομόνωση» λέω για τους μουσικούς…
Οι μουσικοί, ωστόσο, βρίσκονται και σ’ ένα χώρο που πολύ συχνά κατηγορείται για καταχρήσεις…
Είναι ένας χώρος που παίζουνε πολύ αυτά και είναι πολύ εύκολο γιατί τα έχεις όλα μπροστά σου. Πολλοί περνάνε καταθλίψεις, άλλοι δεν μπορούν να διαχειριστούν όλο αυτό. Η δουλειά γενικά έχει πολύ άγχος. Πρέπει επί 4 ώρες να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, γιατί ο άλλος σε κρίνει… Βέβαια, Παν Μέτρον Άριστον έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Καλό είναι, αν θέλεις και είσαι έτοιμος, να δοκιμάζεις, σε λογικά πλαίσια πάντα. Πιστεύω ότι καλό είναι να αποφεύγεις, αλλά είναι και θέμα χαρακτήρα.
Και μ’ αυτά και με ‘κείνα… φτάναμε στο τέλος και ψιλοχαλαρώναμε κι εμείς, οπότε κάναμε και την επόμενη ερώτηση…
-Έχεις ένα αρκετά εκκεντρικό λουκ, αυτό πώς προέκυψε;
Το λουκ είναι και απ’ το Hapkido (κορεάτικη πολεμική τέχνη) και από αντίδραση. Δεν είμαι το παιδί με την πλούσια κώμη και τους κοιλιακούς. Θα κάνω αυτό που κάνω όπως το θέλω. Το ωραίο είναι να παρατηρείς αντιδράσεις, στη γειτονιά για παράδειγμα. Στην αρχή με κοιτούσαν με μισό μάτι και τώρα – από ‘κει που σε λένε πρεζόνι – με βλέπουν, « καλημέρα σας», μου μιλάνε στον πληθυντικό….
Το καλοκαίρι διοργάνωσε με τη νεολαία στην Κερατέα το Φεστιβάλ Ορβριοκάστρου . Ένα γεγονός απ’ το οποίο πέρασαν 300 καλλιτέχνες, ως διαμαρτυρία για τον αρχαιολογικό χώρο που θέλουν να κάνουν χωματερή. Ενώ μας έδωσε την πιο ωραία και περιεκτική απάντηση για τα «γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη», εξαιτίας των οποίων με δική του θέληση ακύρωσε την παρουσίαση του δίσκου του.
Τι να πούμε τώρα… αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα.
Ποια είναι τα όνειρά μου για το μέλλον…; Να μπορώ να ζω απ’ αυτό που κάνω και να μην χρωστάω…..
Τέλος, να πω ότι έχει ένα δίσκο που δεν θα έπρεπε να λείπει από κανένα(απίθανη μουσική, μουσικοί, στίχοι, ερμηνείες, συμμετοχές…!) και απ’ τα πιο ωραία, ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά lives που έχω δει. Πραγματικά αξίζει να τρέξετε….!!!
Τον ευχαριστούμε πολύ και
του ευχόμαστε ό,τι καλύτερο…..πηγή http://provlimatizomai.blogspot.com
