Κάπου στην δεκαετία του '60 η "Καστριανή" σαλπάρει και
οι νέοι της εποχής φωτογραφίζονται.
Έψαξα για στοιχεία για το πλοίο, τα μόνα που βρήκα, είναι σε ένα forum όπου υπάρχει συζήτηση για το ναυάγιο του πλοίου "Χρυσή Αυγή" το 1983.
Το εν λόγω πλοίο αναφέρεται ότι έκανε το δρομολόγιο Ραφήνα-Κάρυστος, κι ότι είχε άλλα ονόματα προηγούμενα. Δεν είναι όμως αποδεδειγμένο.
Επίσης σε άλλο σημείο (σε ανενεργό board) του shipfriends αναφέρεται ένα απόσπασμα από το ""ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ" του Μιχαήλ Στεφάνου του 1965: "Το 1963, με την προτροπή και την ηθική συμπαράσταση του Συνδέσμου Κείων, ιδρύθηκε εταιρεία με ιδιωτικά κεφάλαια και με την επωνυμία "ΚΑΣΤΡΙΑΝΗ ΚΕΑΣ, Ναυτικαί και τουριστικαί επιχειρήσεις" και η οποία αφού αγόρασε ένα Π/Κ πλοίο 200 τόννων και το μετεσκεύασε σε επιβατηγό 200 επιβατών το δρομολόγησε στη γραμμή Λαύριο-Κέα-Κύθνο, καθημερινά για Κέα και 2 φορές την εβδομάδα για Κέα-Κύθνο".
Στη φωτογραφία βρίσκεται και ο πατέρας μου. Δεν θυμάμαι να αναφερθήκαμε ποτέ στο πλοίο, κι έτσι δεν έχω πληροφορίες, πιθανολογώ ότι ισχύει η αναφορά από το βιβλίο του κ. Στεφάνου.
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '50, οικογενειακή φωτογραφία.
Τα ξεθωριασμένα γράμματα "ΔΙΑΝΑ" αφορούν στον παλιό θερινό κινηματογράφο του Λαυρίου που βρισκόταν κοντά στο γήπεδο (σήμερα της ΑΠΕ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ) στη συνοικία Νυχτοχώρι. Κανείς μας φυσικά δεν τον πρόλαβε. Όταν ήμασταν παιδιά κατεβαίναμε από το σπίτι για να παίξουμε στην "Διάνα", έτσι έλεγαν την περιοχή, μέχρι και σήμερα, όλοι. Η περιοχή έχει αλλάξει εξ' ολοκλήρου.
Οικογενειακή φωτογραφία (ευτυχώς κάποιες διασώθηκαν στη διάρκεια του χρόνου).
Ο παππούς μου (πατέρας του πατέρα μου), στρατιώτης, κι όπως γράφει στο πίσω μέρος της φωτογραφίας, "Ενθύμιον" της 17ης Νοεμβρίου 1927. Δεν θυμάμαι πολλά από τον παππού γιατί τον χάσαμε όταν ήμουν περίπου 5 ετών. Τη γιαγιά μου, τη γυναίκα του, που πήρα το όνομά της, την θυμάμαι, αλλά θα αναφερθώ ξεχωριστά, άλλη στιγμή για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο.
Δεκαετία του '60, στο σημείο που βρίσκεται στο άγαλμα του J.B. Serpieri,
οικογενειακή φωτογραφία.
Το "άγαλμα" όπως λέμε το σημείο αυτό στην πλατεία του Λαυρίου μέχρι κι σήμερα, δεν μοιάζει καθόλου με τη φωτογραφία, πλην του αγάλματος που επέστρεψε στη θέση του μετά από πολλά χρόνια. Σήμερα πίσω του βρίσκονται Super Markets και στα δεξιά του μόνο υπάρχει το υπέροχο κτίριο του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λαυρίου.
Το κτίριο που στεγαζόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λαυρίου.
Σ' αυτό πήγαν οι γονείς μου, εγώ και η αδελφή, και τα παιδιά μας. Σήμερα στεγάζει τη Φιλαρμονική Λαυρίου. Το παλιό μέρος του κτιρίου (αυτό που βλέπετε) χρονολογείται από το 1900.
Ο αγαπημένος μου πατέρας κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '50.
Η γέφυρα στο θορικό όπου περνούσε το τραίνο του Λαυρίου. Εκεί που βρίσκεται η ταβέρνα "Ο Φόρος" γνωστή από παλιά σε όσους απολάμβαναν ψάρι και κρασί. Πίσω φαίνεται ο λόφος Βελατούρι, όπου βρίσκεται και το Αρχαίο θέατρο του Θορικού. Σήμερα φυσικά πολλά έχουν αλλάξει. Το λιμανάκι υπάρχει, το θέατρο υπάρχει, ο "Φόρος" υπάρχει , η γέφυρα υπάρχει, μόνη της.
Όλα τόσο διαφορετικά.
Στο τραίνο
Το Χημείο της "Αμερικάνικης" στην περιοχή Οξυγόνο Λαυρίου.
Εκεί εργαζόταν ο πατέρας μου μέχρι που έκλεισε στα μέσα της δεκαετίας του '60. Η εταιρεία ήταν αμερικάνικη, η Mediterranean Mines Inc, (γι' αυτό κι έμεινε η ονομασία) ανέλαβε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να κάνει μεταλλευτικές έρευνες στους χώρους της Ελληνικής Εταιρείας που χτίστηκαν το 1953. Μετά από κάποια χρόνια αγοράστηκε από τον Μποδοσάκη.
Στο εσωτερικό του "Χημείου"
Τα κτίρια της "Αμερικάνικης" που ερείπια της υπάρχουν ακόμη και σήμερα, βρίσκονταν στο βόρειο μέρος του Νυχτοχωρίου, απέναντι από τη θέση "Κομομπίλι" - το Χημείο και τα κτίρια βρίσκονται στον περιφερειακό δρόμο του Λαυρίου προς το λιμάνι.
Εδώ ο άλλος μου παππούς και η γιαγιά από την μητέρα μου. Τέλη δεκαετίας του '50.
Δεν μπορώ να αναγνωρίσω την εκκλησία... νομίζω είναι ο Αη Γιώργης στο Θορικό, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Ο παππούς πολέμησε στην Αλβανία. Μας έλεγε πως γύρισε με τα πόδια από το αλβανικό μέτωπο, ήρθε στο Λαύριο, με κρυοπαγήματα, σχεδόν ετοιμοθάνατος. Κι έζησε, και δεν αρρώστησε ποτέ ξανά, μέχρι τα 86 του χρόνια όπου κι έφυγε από καρκίνο, ήρεμος και πλήρης ημερών.
Κάποιο από τα καφενεία ή ταβέρνες της εποχής, που δεν γνωρίζω ποια είναι,
αλλά έχω δει και σε άλλες οικογενειακές φωτογραφίες.
********
Επίσης άγνωστο σε μένα σφαιριστήριο...καφενείο κι από την νεαρή ηλικία
του μπαμπά μου υπολογίζω ότι είναι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '50...
Ο πατέρας μου (που φέτος έκλεισε 10 χρόνια από την ημέρα που έφυγε...) είχε πολλές φωτογραφίες που μας άφησε κολλημένες σε ένα παλιό χειροποίητο άλμπουμ. Με φίλους πολλούς, μέχρι το τέλος της ζωής του, και οι περισσότερες είναι παλιές, ασπρόμαυρες, με εικόνες άγνωστες σε μας αλλά τόσο νοσταλγικές.
********
Εδώ (στα αριστερά ο μπαμπάς μου) όταν ήταν φαντάρος στον Πειραιά,
όπου μου είχε πει ότι ήταν εργοστάσιο του στρατού που έφτιαχνε ρούχα.
Πιστεύω θυμάμαι σωστά.
(Αφιερωμένη στον αγαπημένο μου πατέρα)
