Ολες οι φυλές των κυνηγών, συγκεντρωμένοι σ’ έναν τόπο που τον ξέρουν καλύτερα και από το σπίτι τους. Νέοι, μεσήλικες και γεροντότεροι αγωνιούν στα καρτέρια για τα τρυγόνια που δεν έρχονται, «διαβάζοντας» τον καιρό μέρες πριν, μπας και «σπρώξει» προς τα εδώ τα ορτύκια...
Την προηγούμενη Τρίτη, άναψαν τα τουφέκια αλλά και τα τηλέφωνα για το μεγάλο πέρασμα των ορτυκιών. Τα ορτύκια ήταν εδώ και ήταν αρκετά. Την επόμενη μέρα, παρά την έναρξη του λαγού, δεκάδες κυνηγοί τήρησαν την παράδοση και... πύκνωσαν στους λοφίσκους της Λαυρεωτικής γης περιμένοντας...
Ολες οι ράτσες ορτυκόσκυλων είχαν παραταχθεί σε μια μοναδική ασυμμετρία έρευνας που θύμιζε άσκηση "ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ", λόγω των πορτοκαλί γιλέκων που ευτυχώς πλέον φορούν οι περισσότεροι. Μια συμφωνία με ελάχιστες παραφωνίες, καθώς όλοι ξέρουν τους κανόνες συμπεριφοράς για την αποφυγή τραυματισμών, αφού σ’ αυτόν τον κυνηγότοπο έχουν συμβεί στο παρελθόν πολλά ατυχήματα. Οπως αυτό που έπαθε ο Δημήτρης από την Παιανία, όταν τα σκάγια τον βρήκαν δυο φορές την ίδια μέρα, αλλά στάθηκε τυχερός. Την άλλη μέρα βέβαια αγόρασε σκοπευτικά γυαλιά, κάτι που είδαμε σπάνια να φοράνε οι υπόλοιποι στον Χάρακα.
Από την Καλλιθέα, το Π. Φάληρο, τον Κορυδαλλό, την Κερατέα, τον Χολαργό, το Περιστέρι και βέβαια το Κορωπί, οι ορτυκοκυνηγοί στον μικρό Χάρακα δεν έμειναν ευχαριστημένοι από τα πουλιά που βρήκαν, χωρίς όμως να χάσουν την καλή τους διάθεση.
- «Για 25 χρόνια έρχομαι εδώ κάθε πρωί του Σεπτέμβρη. Δεν κόβεται αυτή η συνήθεια», μας είπε ο μεγαλύτερος της παρέας, που ως σοφότερος δήλωσε ότι «το κυνήγι πλέον κινδυνεύει να το κόψει η τιμή της... βενζίνης», προκαλώντας συγκαταβατικά γέλια από τους υπόλοιπους.
Ο πατέρας του Πάρη, έρχεται χρόνια στον Χάρακα. Τώρα, περιμένει στο αμάξι τον γιο του να κατέβει από το «καπάκι» (την κορυφή) πάντα με ορτύκια και τρυγόνια, «αφού είχε καλό δάσκαλο», μας λέει χαμογελώντας.
Εχει πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθεί ο Χάρακας, τα Λεγρενά αλλά και η Λαυρεωτική ολόγυρα. Ιστορίες για καρτέρια από παππού σε εγγονό, για οικογένειες, αδέρφια, ξαδέρφια, που δεν πήγαιναν στη δουλειά το πρωί αν δεν πέρναγαν από τα καρτέρια.
Μεράκι ή σαράκι, το πρωινό πέρασμα από τους λόφους της Λαυρεωτικής είναι πλέον θέμα κουλτούρας για ολόκληρες οικογένειες. Αργότερα, στην Ανάβυσσο στα καφενεία διηγούνται ιστορίες για περάσματα αλλά και για σκυλιά που δεν μπορούν να ξεχαστούν.
- «Ο Χάρακας αποτελεί το λίκνο της εκπαίδευσης των κυνηγετικών σκύλων», μας είπε ο Βασίλης από τον Κορυδαλλό. Ενώ ο Παναγιώτης από τη Βάρη, πρόσθεσε ότι χωρίς αυτόν τον ευλογημένο τόπο, τα σκυλιά των Αθηναίων κυνηγών θα είχαν ...μουδιάσει, τουλάχιστον.
Ο Σπύρος, ο Χαράλαμπος και ο Θεόφιλος είναι κυνηγοί βέβαια, αλλά και... ραδιοερασιτέχνες που συναντιούνται πολύ συχνά στον Χάρακα και τα Λεγρενά, μόλις ανάψουν οι γραμμές στα ραδιοκύματα για τα περάσματα. Μας είπαν και το παράπονό τους όμως: οι θηροφύλακες δεν μπορούν να διακρίνουν τη φορητή μονάδα που κουβαλάνε και στον έλεγχο νομίζουν ότι έχουν ασύρματο! Είναι πολλοί οι κυνηγοί που προτιμούν να περάσουν τα πρωινά τους στον Χάρακα, παρά τις φήμες για πολυκοσμία, τραυματισμούς, κακές συμπεριφορές και τόσα ακόμη αρνητικά. Οσους συναντήσαμε μας επιβεβαίωσαν ότι αυτές οι εποχές έχουν περάσει, ανεπιστρεπτί.
Και είναι παρήγορο αυτό, γιατί ο τόπος αυτός είναι πράγματι μαγικός και έχει να προσφέρει πολλά ακόμη στους κυνηγούς της Αττικής.
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Δεν έχει όριο η «εισβολή» αυθαιρέτων στον Χάρακα και τα Λεγρενά. Οικόπεδα ξεφυτρώνουν κάθε μήνα, χωράφια εκχερσώνονται, μπαίνουν συρματο-πλέγματα και οι κυνηγότοποι γεμίζουν αυθαίρετα. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και τα αυθαίρετα ξεφυτρώνουν παντού, ακόμη και σε ρέματα. Είναι άγνωστο πώς ή ποιος θα σταματήσει αυτή την ασυδοσία, αλλά ο χαρακτηρισμός της περιοχής ως Εθνικός Δρυμός, δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.
Πολλοί κυνηγοί έχουν εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις με συνεργεία που εκχέρσωναν τα καρτέρια τους.
Οι παλαιότεροι θυμούνται την εποχή που το τελευταίο σπίτι προς τον Πειραιά ήταν στη Βάρη και δικαίως ανησυχούν. Οι νεότεροι δυστυχώς βλέπουν όλο και συχνότερα κάποιο σπίτι στη σκοπευτική ευθεία...
Πρώτοι... οι Ιταλοί, δεύτεροι οι Πειραιώτες!
Η παρατηρητικότητα του ιταλικού πληρώματος ενός ιστιοφόρου που είχε προσεγγίσει τη Λαυρεωτική για να φορτώσει το μετάλλευμα το 1870, έδωσε το έναυσμα να ανακαλυφθεί το μεγάλο πέρασμα πουλιών πάνω από τις πλαγιές του Σουνίου και των Λεγρενών.
Η περιοχή αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ακραίους σταθμούς των τρυγονιών, αλλά και των ορτυκιών που μεταναστεύουν από την Κεντρική κυρίως Ευρώπη. Πολλές φορές οι ημερομηνίες μετανάστευσης των δύο αυτών ειδών συμπίπτουν.
Το 1890 που αυτοκίνητα και δρόμοι δεν υπήρχαν, η μετάβαση από το Λαύριο στο Σούνιο για τους κατοίκους της περιοχής διαρκούσε μιάμιση ώρα για μια απόσταση δέκα χιλιομέτρων περίπου... Το Σούνιο την περίοδο αυτή είχε διαιρεθεί σε δύο νοητές κυνηγετικές ζώνες. Η πρώτη ξεκινούσε από το κτήμα του Φοντριέ (παλιού υπαλλήλου της εταιρείας) και τελείωνε στον ναό του Ποσειδώνα (νοτιότερο σημείο του Σουνίου). Από εκεί άρχιζε η άλλη ζώνη, η οποία και τερμάτιζε στο συνοικισμό των Λεγρενών. Η πρώτη περιοχή περιελάμβανε το νοτιοανατολικό άκρο της Λαυρεωτικής και πήγαιναν κυνηγοί... χαμηλότερων εισοδημάτων.
Η δεύτερη περιελάμβανε το νοτιοδυτικό τμήμα της Λαυρεωτικής και χρησίμευε για κυνήγι από τους απλούς ανθρώπους. Ο σιδηρόδρομος του Λαυρίου αποτέλεσε αφορμή για να ακμάσει όχι μόνο η Λαυρεωτική, αλλά και οι περιοχές τις οποίες διέσχιζε. Ο σιδηρόδρομος όμως και η αφθονία των μεταναστευτικών πτηνών που έφταναν στη Λαυρεωτική, έδωσε κίνητρο σε πολλούς κυνηγούς προερχόμενους κυρίως από την Αθήνα να επισκέπτονται την περιοχή, καθώς το ταξίδι πλέον ήταν συντομότερο και λιγότερο επίπονο. Οι Πειραιώτες κυνηγοί πρωτοέφτασαν στον κυνηγότοπο των Λεγρενών το 1890, αφού πρώτα κατέκτησαν τους κυνηγότοπους της Γλυφάδας, της Βάρης και της Βουλιαγμένης που βρίσκονται 40 περίπου χιλιόμετρα δυτικά από αυτούς της Λαυρεωτικής. Το πρώτο μεταφορικό τους μέσο ήταν ένα μικροκάικο, το οποίο είχαν μισθώσει για τη μεταφορά τους από τον Πειραιά. Τα αποτελέσματα του κυνηγιού τους ήταν καταπληκτικά και απίστευτα για τα σημερινά δεδομένα.
Τις χρονιές γύρω στο 1905, τα τρυγόνια και τα ορτύκια ήταν τόσα πολλά που οι κυνηγοί πουλούσαν κάποια από αυτά, έναντι 1,5 δραχμής το ζευγάρι τα τρυγόνια και 0,80 λεπτών το ζευγάρι τα ορτύκια. Τα θηράματα φορτώνονταν στη σούστα μέσα σε μεγάλα κοφίνια. Στη συνέχεια μεταφέρονταν στον σιδηροδρομικό σταθμό και από εκεί με το πρώτο πρωινό τρένο στις 6 ώρα το πρωί, μεταφέρονταν στην Αθήνα όπου και έφταναν γύρω στις 10. Από εκεί τα πουλιά μεταπωλούνταν στους δρόμους και στα εστιατόρια της πόλης.
ΑΠΟ ΤΟΝ ANTΩΝΗ ΜΠΛΗΖΙΩΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=13064&subid=2&pubid=31854948
Την προηγούμενη Τρίτη, άναψαν τα τουφέκια αλλά και τα τηλέφωνα για το μεγάλο πέρασμα των ορτυκιών. Τα ορτύκια ήταν εδώ και ήταν αρκετά. Την επόμενη μέρα, παρά την έναρξη του λαγού, δεκάδες κυνηγοί τήρησαν την παράδοση και... πύκνωσαν στους λοφίσκους της Λαυρεωτικής γης περιμένοντας...
Ολες οι ράτσες ορτυκόσκυλων είχαν παραταχθεί σε μια μοναδική ασυμμετρία έρευνας που θύμιζε άσκηση "ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ", λόγω των πορτοκαλί γιλέκων που ευτυχώς πλέον φορούν οι περισσότεροι. Μια συμφωνία με ελάχιστες παραφωνίες, καθώς όλοι ξέρουν τους κανόνες συμπεριφοράς για την αποφυγή τραυματισμών, αφού σ’ αυτόν τον κυνηγότοπο έχουν συμβεί στο παρελθόν πολλά ατυχήματα. Οπως αυτό που έπαθε ο Δημήτρης από την Παιανία, όταν τα σκάγια τον βρήκαν δυο φορές την ίδια μέρα, αλλά στάθηκε τυχερός. Την άλλη μέρα βέβαια αγόρασε σκοπευτικά γυαλιά, κάτι που είδαμε σπάνια να φοράνε οι υπόλοιποι στον Χάρακα.
Από την Καλλιθέα, το Π. Φάληρο, τον Κορυδαλλό, την Κερατέα, τον Χολαργό, το Περιστέρι και βέβαια το Κορωπί, οι ορτυκοκυνηγοί στον μικρό Χάρακα δεν έμειναν ευχαριστημένοι από τα πουλιά που βρήκαν, χωρίς όμως να χάσουν την καλή τους διάθεση.
- «Για 25 χρόνια έρχομαι εδώ κάθε πρωί του Σεπτέμβρη. Δεν κόβεται αυτή η συνήθεια», μας είπε ο μεγαλύτερος της παρέας, που ως σοφότερος δήλωσε ότι «το κυνήγι πλέον κινδυνεύει να το κόψει η τιμή της... βενζίνης», προκαλώντας συγκαταβατικά γέλια από τους υπόλοιπους.
Ο πατέρας του Πάρη, έρχεται χρόνια στον Χάρακα. Τώρα, περιμένει στο αμάξι τον γιο του να κατέβει από το «καπάκι» (την κορυφή) πάντα με ορτύκια και τρυγόνια, «αφού είχε καλό δάσκαλο», μας λέει χαμογελώντας.
Εχει πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθεί ο Χάρακας, τα Λεγρενά αλλά και η Λαυρεωτική ολόγυρα. Ιστορίες για καρτέρια από παππού σε εγγονό, για οικογένειες, αδέρφια, ξαδέρφια, που δεν πήγαιναν στη δουλειά το πρωί αν δεν πέρναγαν από τα καρτέρια.
Μεράκι ή σαράκι, το πρωινό πέρασμα από τους λόφους της Λαυρεωτικής είναι πλέον θέμα κουλτούρας για ολόκληρες οικογένειες. Αργότερα, στην Ανάβυσσο στα καφενεία διηγούνται ιστορίες για περάσματα αλλά και για σκυλιά που δεν μπορούν να ξεχαστούν.
- «Ο Χάρακας αποτελεί το λίκνο της εκπαίδευσης των κυνηγετικών σκύλων», μας είπε ο Βασίλης από τον Κορυδαλλό. Ενώ ο Παναγιώτης από τη Βάρη, πρόσθεσε ότι χωρίς αυτόν τον ευλογημένο τόπο, τα σκυλιά των Αθηναίων κυνηγών θα είχαν ...μουδιάσει, τουλάχιστον.
Ο Σπύρος, ο Χαράλαμπος και ο Θεόφιλος είναι κυνηγοί βέβαια, αλλά και... ραδιοερασιτέχνες που συναντιούνται πολύ συχνά στον Χάρακα και τα Λεγρενά, μόλις ανάψουν οι γραμμές στα ραδιοκύματα για τα περάσματα. Μας είπαν και το παράπονό τους όμως: οι θηροφύλακες δεν μπορούν να διακρίνουν τη φορητή μονάδα που κουβαλάνε και στον έλεγχο νομίζουν ότι έχουν ασύρματο! Είναι πολλοί οι κυνηγοί που προτιμούν να περάσουν τα πρωινά τους στον Χάρακα, παρά τις φήμες για πολυκοσμία, τραυματισμούς, κακές συμπεριφορές και τόσα ακόμη αρνητικά. Οσους συναντήσαμε μας επιβεβαίωσαν ότι αυτές οι εποχές έχουν περάσει, ανεπιστρεπτί.
Και είναι παρήγορο αυτό, γιατί ο τόπος αυτός είναι πράγματι μαγικός και έχει να προσφέρει πολλά ακόμη στους κυνηγούς της Αττικής.
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Δεν έχει όριο η «εισβολή» αυθαιρέτων στον Χάρακα και τα Λεγρενά. Οικόπεδα ξεφυτρώνουν κάθε μήνα, χωράφια εκχερσώνονται, μπαίνουν συρματο-πλέγματα και οι κυνηγότοποι γεμίζουν αυθαίρετα. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και τα αυθαίρετα ξεφυτρώνουν παντού, ακόμη και σε ρέματα. Είναι άγνωστο πώς ή ποιος θα σταματήσει αυτή την ασυδοσία, αλλά ο χαρακτηρισμός της περιοχής ως Εθνικός Δρυμός, δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.
Πολλοί κυνηγοί έχουν εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις με συνεργεία που εκχέρσωναν τα καρτέρια τους.
Οι παλαιότεροι θυμούνται την εποχή που το τελευταίο σπίτι προς τον Πειραιά ήταν στη Βάρη και δικαίως ανησυχούν. Οι νεότεροι δυστυχώς βλέπουν όλο και συχνότερα κάποιο σπίτι στη σκοπευτική ευθεία...
Πρώτοι... οι Ιταλοί, δεύτεροι οι Πειραιώτες!
Η παρατηρητικότητα του ιταλικού πληρώματος ενός ιστιοφόρου που είχε προσεγγίσει τη Λαυρεωτική για να φορτώσει το μετάλλευμα το 1870, έδωσε το έναυσμα να ανακαλυφθεί το μεγάλο πέρασμα πουλιών πάνω από τις πλαγιές του Σουνίου και των Λεγρενών.
Η περιοχή αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ακραίους σταθμούς των τρυγονιών, αλλά και των ορτυκιών που μεταναστεύουν από την Κεντρική κυρίως Ευρώπη. Πολλές φορές οι ημερομηνίες μετανάστευσης των δύο αυτών ειδών συμπίπτουν.
Το 1890 που αυτοκίνητα και δρόμοι δεν υπήρχαν, η μετάβαση από το Λαύριο στο Σούνιο για τους κατοίκους της περιοχής διαρκούσε μιάμιση ώρα για μια απόσταση δέκα χιλιομέτρων περίπου... Το Σούνιο την περίοδο αυτή είχε διαιρεθεί σε δύο νοητές κυνηγετικές ζώνες. Η πρώτη ξεκινούσε από το κτήμα του Φοντριέ (παλιού υπαλλήλου της εταιρείας) και τελείωνε στον ναό του Ποσειδώνα (νοτιότερο σημείο του Σουνίου). Από εκεί άρχιζε η άλλη ζώνη, η οποία και τερμάτιζε στο συνοικισμό των Λεγρενών. Η πρώτη περιοχή περιελάμβανε το νοτιοανατολικό άκρο της Λαυρεωτικής και πήγαιναν κυνηγοί... χαμηλότερων εισοδημάτων.
Η δεύτερη περιελάμβανε το νοτιοδυτικό τμήμα της Λαυρεωτικής και χρησίμευε για κυνήγι από τους απλούς ανθρώπους. Ο σιδηρόδρομος του Λαυρίου αποτέλεσε αφορμή για να ακμάσει όχι μόνο η Λαυρεωτική, αλλά και οι περιοχές τις οποίες διέσχιζε. Ο σιδηρόδρομος όμως και η αφθονία των μεταναστευτικών πτηνών που έφταναν στη Λαυρεωτική, έδωσε κίνητρο σε πολλούς κυνηγούς προερχόμενους κυρίως από την Αθήνα να επισκέπτονται την περιοχή, καθώς το ταξίδι πλέον ήταν συντομότερο και λιγότερο επίπονο. Οι Πειραιώτες κυνηγοί πρωτοέφτασαν στον κυνηγότοπο των Λεγρενών το 1890, αφού πρώτα κατέκτησαν τους κυνηγότοπους της Γλυφάδας, της Βάρης και της Βουλιαγμένης που βρίσκονται 40 περίπου χιλιόμετρα δυτικά από αυτούς της Λαυρεωτικής. Το πρώτο μεταφορικό τους μέσο ήταν ένα μικροκάικο, το οποίο είχαν μισθώσει για τη μεταφορά τους από τον Πειραιά. Τα αποτελέσματα του κυνηγιού τους ήταν καταπληκτικά και απίστευτα για τα σημερινά δεδομένα.
Τις χρονιές γύρω στο 1905, τα τρυγόνια και τα ορτύκια ήταν τόσα πολλά που οι κυνηγοί πουλούσαν κάποια από αυτά, έναντι 1,5 δραχμής το ζευγάρι τα τρυγόνια και 0,80 λεπτών το ζευγάρι τα ορτύκια. Τα θηράματα φορτώνονταν στη σούστα μέσα σε μεγάλα κοφίνια. Στη συνέχεια μεταφέρονταν στον σιδηροδρομικό σταθμό και από εκεί με το πρώτο πρωινό τρένο στις 6 ώρα το πρωί, μεταφέρονταν στην Αθήνα όπου και έφταναν γύρω στις 10. Από εκεί τα πουλιά μεταπωλούνταν στους δρόμους και στα εστιατόρια της πόλης.
ΑΠΟ ΤΟΝ ANTΩΝΗ ΜΠΛΗΖΙΩΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=13064&subid=2&pubid=31854948
