Ας βρούμε τους τρόπους και τα λόγια που θα μπορέσουν να λειτουργήσουν εμβληματικά/συμβολικά και ενδελεχώς εναντίον των κυριάρχων ΜΜΕ, για να είναι δυνατό οι ρωγμές του συστήματος των από πάνω να διευρυνθούν. Για να γίνουν τέτοια παραδείγματα, όψεις του περί δικαίου αισθήματος που συμβολικά αποκαθίσταται. Για να μπορέσει αργότερα μια καινούργια και ενιαία προσπάθεια να έχει εξαρχής το ίδιον της ανιδιοτέλειας και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα αυτά
Του Βασίλη Ρόγγα
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ διαμαρτύρονται έξω από τηλεοπτικά κανάλια. Οι γιατροί και οι κάτοικοι της Κερατέας λοιδορούνται από μεγάλη μερίδα του Τύπου. Ο σκιτσογράφος Στάθης της Ελευθεροτυπίας δέχεται επίθεση από τους μεγαλοδημοσιογράφους του Mega επειδή έγραψε τα αυτονόητα για το οργουελικό δελτίο ειδήσεών τους, ενώ ο Γ. Παπαδάκης παραδέχεται στον αέρα ότι οι δημοσιογράφοι είναι εντολοδόχοι των αφεντικών τους.
Τι συμβαίνει; Το γνωστό σε όλους: τα ΜΜΕ σε τεράστιο ποσοστό λένε ψέματα και λοιδορούν κάθε κοινωνική διεκδίκηση. Και αυτό, στο όνομα ενός τεχνοκρατικού ορθολογισμού που διαλέγεται με τα γεγονότα διαμαρτυρίας σαν να ήταν ο μεταφυσικός κριτής τους. Αλλιώς: όσο σχέση έχει η μεταφυσική με τον ορθολογισμό, τόσο σχέση έχει και η αλήθεια με την παρουσίαση των γεγονότων από τα ΜΜΕ.
Μα πάντα έτσι δε γινόταν; Η αλήθεια είναι πως ναι. Όμως πλέον τα πράγματα γίνονται πολύ ξεκάθαρα, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει σε περιόδους κρίσης. Δημιουργείται πια ευκρινέστατα μια συμμαχία καναλιών, ραδιοφώνων, εφημερίδων -δηλαδή των αφεντικών τους (εφοπλιστές, κατασκευαστές και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο)- με την σημερινή κυβέρνηση και τα στηρίγματα της, το ΛΑΟΣ και τη Ντόρα και κρυφίως (;) τη Νέα Δημοκρατία (αλλά και τα pending στηρίγματα, τύπου Δημοκρατικής Αριστεράς). Αυτή η συμμαχία ελέγχει σχεδόν το σύνολο της πίτας σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Με μπροστάρη το Mega και το σύνολο των καναλιών, δημόσιων ή ιδιωτικών, με τα Νέα και την Καθημερινή σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ και ό,τι μεγάλο κινείται στα free press (Lifo και Athens Voice) οι όμιλοι Λαμπράκη, Μπόμπολα, Αλαφούζου καθώς και οι διάφοροι μικρότεροι δρώντες συγκροτούν ένα ετερόκλητο αλλά στιβαρό πλέγμα εξουσίας και λογοκρισίας του δημόσιου λόγου.
Η συγκεκριμένη κατάσταση μπορεί να γίνεται αφόρητη με όρους καθημερινής παρακολούθησης της ειδησεογραφίας. Μεσοπρόθεσμα, όμως, μπορεί να είναι βοηθητική για όσους τάσσονται καταρχάς σε έναν αντιμνημονιακό αγώνα που πρέπει να τελεσφορήσει: το τόσο εμφανές πατρονάρισμα της κυβερνητικής πολιτικής, όχι μόνο δεν δημιουργεί συναινετικούς πολίτες, αλλά αντιθέτως, εξοργίζει όντας τόσο εξόφθαλμα αναντίστοιχο με την πραγματικότητα, με την επιδείνωση δηλαδή των όρων ζωής εξαιτίας των κυβερνητικών μέτρων.
Τούτη η ψυχολογική διάσταση δεν είναι αδόκιμη και εκτός ανάλυσης της πολιτικής πραγματικότητας. Πολλές αντιστάσεις των πολιτών εκκινούν από αυτή ακριβώς τη σκοπιά. Εκείνο που χρειάζεται να γίνει είναι να επιταθεί ακόμα περισσότερο η σύγκρουση, να φανούν ακόμα καθαρότερα τα δυο στρατόπεδα. Δεν χρειάζεται να αποφεύγουμε να κατονομάσουμε –με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, με όνομα και επώνυμο- τους συναινούντες διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ο Καρλ Σμιτ έλεγε ότι στην πολιτική ορίζεις εχθρούς και φίλους. Και ο χρόνος για να γίνει αυτό δεν ήταν ποτέ πιο πρόσφορος.
Δεν μπορούμε πλέον με μισόλογα να μιλάμε γι΄ αυτή τη συμμαχία των προθύμων. Όσο περισσότερο καταδειχτούν τα δυο μπλοκ (των συναινούντων στην κυβερνητική πολιτική και των αντιπάλων) τόσο πιο πολύ η απάντηση στην πιεστική μας ερώτηση «με ποιόν είσαι» θα είναι δύσκολο να απαντηθεί «εναντίον σας». Η κινηματική παράδοση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού μπορεί να το επιβεβαιώσει. Όμως δε μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο σε αυτήν.
Χρειάζεται παντού και με πολλούς τρόπους να κοινοποιηθεί ποιοι και πώς είναι πρόθυμοι να συναινούν με τούτο τον ακατάσχετο νεοφιλελευθερισμό. Ας καταδείξουμε την παραπάνω περιγραφόμενη αγαστή συνάφεια των ιδιωτικών οικονομικών μηχανισμών με τους ιδεολογικούς (ΜΜΕ), κατασταλτικούς (άσκησεις καταστολής πλήθους του στρατού), δικαστικών (κλήσεις εισαγγελέων σε πρωταγωνιστές των κινημάτων) και νομοθετικούς (ποινικοποίηση της ανυπακοής) μηχανισμούς του κράτους. Δεν είναι μόνο η αφίσα, η αρθρογραφία και η αντιπληροφόρηση των μπλογκ, των εφημερίδων και των δικών μας site, αλλά όλα αυτά και πολλά ακόμα που οι κινηματικοί δρώντες, συντονισμένοι σε μιαν άτυπη μορφή καμπάνιας, μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Η πολύμορφη (άρα και συγκρουσιακή/παρεμποδιστική) δράση, σε συνδυασμό με μιαν εύληπτη ρητορική που θα επερωτά με θρασύτητα για να προβληματίζει, ίσως συνιστά ένα πρώτο μείγμα κινητοποίησης.
Αλλιώς: Ας βρούμε τους τρόπους και τα λόγια που θα μπορέσουν να λειτουργήσουν εμβληματικά/συμβολικά και ενδελεχώς εναντίον των κυριάρχων ΜΜΕ, για να είναι δυνατό οι ρωγμές του συστήματος των από πάνω να διευρυνθούν. Για να γίνουν τέτοια παραδείγματα, όψεις του περί δικαίου αισθήματος που συμβολικά αποκαθίσταται. Για να μπορέσει αργότερα μια καινούργια και ενιαία προσπάθεια, έντυπη και ηλεκτρονική, να έχει εξαρχής το ίδιον της ανιδιοτέλειας και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα αυτά.
ΥΓ: Εκτός από την αφίσα των αναρχικών με τις φωτογραφίες μεγαλοδημοσιογράφων (και το σύνθημα «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»), κι εκτός από τον Καρτερό στην Αυγή, που λέει όσα λέει για το δελτίο του Μέγκα, θα υπάρξει άραγε κάποια παρέμβαση που να αντιστοιχεί στη σοβαρότητα της κατάστασης;
ΠΗΓΗ:RED NOTEBOOK
