Ο νέος Καλλικρατικός δήμος της Λαυρεωτικής συνένωσε δύο μεγάλες περιοχές. Το Λαύριο και την Κερατέα. Δύο κωμοπόλεις με διαφορετική πορεία κοινωνικής συγκρότησης μέσα στον χρόνο. Το Λαύριο με σαφή ταξική αναφορά στο βιομηχανικό προλεταριάτο, μια και η πλειοψηφία των κατοίκων του μέχρι το 1873 δούλευαν στις γαλαρίες της «Ελληνικής Εταιρείας των Μεταλλουργείων Λαυρίου» και της μετέπειτα «Γαλλικής Εταιρείας» που λειτούργησε έως το 1982, επανιδρύοντας στην ουσία την σύγχρονη πόλη του Λαυρίου και από την άλλη πλευρά του βουνού η Κερατέα με εντελώς αντίθετη κοινωνική και ταξική συγκρότηση, με κατοίκους σαφώς προσανατολισμένους στην Γεωργία και την Κτηνοτροφία. Στην πόλη αυτή πέρα από κάποιες μικρές οικογενειακές βιοτεχνίες και καταστήματα η πλειοψηφία των κατοίκων είναι άμεσα συνδεδεμένη, διαχρονικά, με την ιδιοκτησία και εκμετάλλευση της γης. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 οι διαφορές στην κοινωνική διαστρωμάτωση ήταν περισσότερο από ορατές. Με το πέρασμα του χρόνου οι διαφορές αυτές αμβλύνθηκαν, το Λαύριο δεν είναι πια μια βιομηχανική περιοχή, καθώς ακολούθησε την πορεία αποβιομηχάνισης που συντελέστηκε σε όλη τη χώρα την δεκαετία του 80, ενώ στην Κερατέα οι κάτοικοι δεν στηρίζονται πια μόνο σε αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Κερατέας αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά και κοινωνικά ως «συντηρητικοί». Ένα καπρίτσιο της ιστορίας θέλησε να ξεκινήσει από την πόλη τους η σημερινή κατάρρευση «παραδοσιακών αξιών» και «κοινωνικών σταθερών» πάνω στις οποίες, διαχρονικά, είχε συγκροτηθεί ο τοπικός κοινωνικός ιστός. Είναι η στιγμή όπου απομυθοποιείται πλήρως, καταρχήν η έννοια του αστικού κράτους, αλλά κυρίως του διπολικού πολιτικού συστήματος που τόσα χρόνια κυριαρχούσε με ανατριχιαστικά ποσοστά σε ιδεολογικό επίπεδο, δηλαδή σε στάση ζωής, ενώ αυτό το φαινόμενο εκφραζόταν τόσο στις Εθνικές εκλογές όσο και στις τοπικές εκλογικές διαδικασίες. Είναι η ώρα που αυτό το κράτος, αυτό το πολιτικό σύστημα τοποθετεί πάνω από όλα τα στενά συμφέροντα των εκπροσώπων του, των εργολάβων του, με σκοπό την διαιώνιση της πολιτικής του ύπαρξης η οποία βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την επιβίωση της τοπικής κοινωνίας την οποία στο πρόσφατο παρελθόν χρησιμοποίησε. Σκιαγραφείται, έτσι απλά, η στιγμή, που ο «παλαιός κόσμος» καταρρέει γύρω σου.
Πάνε πέντε με έξη χρόνια που παρακολουθώ τις εξελίξεις στο ζήτημα της Δημιουργίας ΧΥΤΑ στην γύρω περιοχή, κυρίως λόγω εντοπιότητας που έχει σχέση με την πόλη του Λαυρίου, ενώ το συγκεκριμένο πρόβλημα κληρονομείται πολιτικά από την μία κυβέρνηση στην άλλη. Μέσα σε αυτά τα έξη χρόνια, αλλά ιδιαίτερα τους τρείς τελευταίους μήνες, η κοινωνία της Κερατέας έχει αλλάξει. Περνώντας μέσα από διαδικασίες πρωτόγνωρες που γεννά η αντίσταση στον νόμο που προεξοφλεί την υποβάθμιση και τον οικονομικό μαρασμό της περιοχής, αλλά και στον τρόπο της στρατιωτικής επιβολής του, οι κάτοικοι της έμαθαν τι σημαίνει αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, συμμετοχικές διαδικασίες. Σε αυτό πολύ σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα νεανικά στρώματα της πόλης που βλέπουν όχι μόνο να υποθηκεύεται το μέλλον τους στο κόσμο της ανεργίας, αλλά και η ίδια η πόλη τους να αλλάζει μορφή και να κινδυνεύει να μετατραπεί στον μελλοντικό σκουπιδότοπο της Αττικής με ότι και αν σημαίνει αυτό για την ποιότητα της ζωής των επόμενων γενεών. Επιπρόσθετα, αυτό που επιμελώς «κρύβουν» τα ΜΜΕ που έχουν επιβάλει μια ιδιότυπη «ομερτά σιωπής» είναι το γεγονός ότι, από την τοπική κοινωνία και την Δημοτική αρχή έχει συγκροτηθεί τεκμηριωμένη εναλλακτική πρόταση πάνω στο θέμα του ΧΥΤΑ, την οποία η κυβέρνηση απαξιεί ακόμα και να διαβάσει. Χαρακτηριστικό δείγμα αλαζονίας και αυταρχισμού η συνέντευξη της Υφυπουργού Εσωτερικών Θεοδώρας Τζάκρη την προηγούμενη Παρασκευή σε πρωινή εκπομπή ιδιωτικού τηλεπτικού σταθμού.
Σε αυτόν τον αγώνα οι κάτοικοι και των δύο περιοχών είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι, όχι μόνο επειδή είναι κοινό το πρόβλημα, αλλά επειδή αποτελεί πλέον κοινή συνείδηση ότι απειλείται με πλήρη υποβάθμιση, με οικολογική καταστροφή και με οικονομικό μαρασμό (για μια ακόμη φορά) ολόκληρη η περιοχή της Λαυρεωτικής. Τώρα το πάζλ συμπληρώθηκε. Αυτές οι δύο τοπικές κοινωνίες στην ουσία μόνες τους αντιστέκονται, με δυναμικό τρόπο, επί τρείς μήνες στα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων και της σημερινής κυβέρνησης που με τις επιλογές της καταλαμβάνει επάξια μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Μέχρι πότε όμως θα αντέχουν αυτές οι «ελεύθερες – πολιορκημένες» κοινωνίες την νέα διαμορφούμενη καθημερινότητα τους, έτσι όπως αυτή εξελίσσεται από την ευθεία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση; Η απάντηση συσχετίζεται άμεσα με την «πίεση του χρόνου». Και αυτό φαίνεται πως το έχει καταλάβει καλά ο κυβερνητικός μηχανισμός. Ότι δεν έχουν καταφέρει τα ΜΑΤ και οι ασφαλίτες που συλλαμβάνουν αθρόα κόσμο ανεξαρτήτου ηλικίας, πιθανά να το καταφέρουν οι εορτές του Πάσχα και η καλοκαιρινή περίοδος που ξεκινά σε δύο μήνες. Τόσο η οικονομική ζωή της Κερατέας όσο και αυτή του Λαυρίου έχουν πληγεί σε σημαντικό βαθμό, ενώ η Δημοτική αρχή του νέου Δήμου της Λαυρεωτικής, όπως όλες οι Δημοτικές αρχές στην Ελλάδα, περιμένει την απόδοση των οικονομικών κονδυλίων εκ μέρους της Κυβέρνησης βάσει των οποίων θα υλοποιηθεί ο φετινός οικονομικός προϋπολογισμός του Δήμου. Στην ουσία και οι δύο πλευρές παλεύουν με τον χρόνο, μόνο που, ο χρόνος, φαίνεται να αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο της Κυβέρνησης, πέρα από τις οποιεσδήποτε υποτιθέμενες πιέσεις οι οποίες ασκούνται από τους μεγαλοεργολάβους, και οι οποίες αποτελούν το μεγάλο παραμύθι από την στιγμή που η προκαταβολή για την έναρξη των εργασιών έχει καταβληθεί από την κυβέρνηση προς τις ανάδοχες εταιρείες.
Αυτή την «πίεση» δείχνει να την έχει αντιληφθεί και η νέα δημοτική αρχή, για αυτό και την ημέρα της πρωτοφανούς βαρβαρότητας, που επέδειξαν οι Μονάδες Αποκατάστασης Των συμφερόντων του εργολάβου, ο πρώην Δήμαρχος της Λαυρεωτικής κος Σταύρος Ιατρού, καλούσε από ραδιοφώνου όλους τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου, τα κόμματα και τις συλλογικότητες πολιτών, να συστρατευτούν με τους κατοίκους της Λαυρεωτικής γιατί όπως χαρακτηριστικά έλεγε «το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο της πόλης της Κερατέας αλλά αποτελεί ζήτημα προάσπισης της Δημοκρατίας στην χώρα μας».
Πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις όπως το κίνημα «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» και κάποιες νεολαιίστικες συλλογικότητες που την επόμενη μέρα διαδήλωσαν στην κεντρική πλατεία της Κερατέας, ουδείς επίσημος κομματικός φορέας ευαισθητοποιήθηκε. Ούτε καν η επίσημη Αριστερά. Το ΚΚΕ ούτως η αλλιώς δεν συμμετέχει επίσημα πουθενά, σε καμία διαδικασία, (όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε κάποιος φίλος: «το ΚΚΕ στις επόμενες εκλογές θα πάει να ψηφίσει το Σάββατο για να είναι μόνο του») ενώ ο ΣΥΝ έβγαλε απλά μια «άκαπνη» ανακοίνωση με την οποία «εγκαλεί» την κυβέρνηση για τον αυταρχισμό που επιδεικνύει (tres sic).
Έτσι όπως διαμορφώνεται αυτή την στιγμή η κατάσταση, ο αγώνας για την αποφυγή της δημιουργίας ΧΥΤΑ θα αποτελέσει αποκλειστική υπόθεση των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Λαυρεωτικής και των αλληλέγγυων προς αυτούς, με κλιμάκωση του (ελπίζω να φτάσουμε ως εκεί) το τριήμερο 8-9-10 Απριλίου, όπου στο μπλόκο της Κερατέας, θα γίνει πολιτιστικό τριήμερο με πλήθος από μουσικά συγκροτήματα και καλλιτεχνικά Happenings. Είναι περιττό να τονίσω πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε την υποστήριξη όλων σας σε ένα αγώνα που όλα δείχνουν ότι αρχίζει να κορυφώνεται. Μέσα από παρόμοιες διαδικασίες συγκρότησης κοινωνικής αντίστασης απέναντι στην εκάστοτε κυβερνητική αναλγησία και βαρβαρότητα, διαμορφώνονται οι νέες αυτόνομες κοινωνικές συλλογικότητες, οι οποίες πρέπει να αποτελέσουν το πολιτικό επίδικο του μέλλοντος έτσι ώστε να αποδειχθούν ικανές τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, μέσα από κινηματικές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στο να ανατρέψουν τα σχέδια τόσο της κυβέρνησης-μαριονέτας της Τρόικας όσο και των μεγαλοεργολάβων-συνεργατών της.
Χρειάζεται να διαθέτει κανείς μεγάλα πολιτικά «καρύδια» και εννοώ την επίσημη Αριστερά στην χώρα μας, για να μην υπολογίζει το περίφημο «πολιτικό κόστος» της έμπρακτης αλληλεγγύης, μιας αλληλεγγύης που δεν θα εξαντλείται μόνο σε λόγια και ευχές. Ας το καταλάβουμε. Σήμερα είναι η Κερατέα, αύριο θα είναι η σειρά του παλαιού αεροδρομίου στο Ελληνικό και πολύ σύντομα όλοι οι μεγάλοι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι θα χαθούν οριστικά από την «αξιοποίηση» που επιχειρείται κατά τα πρότυπα του «Μνημονίου». Μία ενδεχόμενη ήττα στον πολύχρονο αγώνα εναντίον του ΧΥΤΑ, δεν θα βαρύνει μόνο όσους κατοικούνε στην περιοχή της Λαυρεωτικής αλλά και ολόκληρη την Ελλαδική κοινωνία που με τα δείγματα ραγιαδισμού που συνεχίζει να επιδεικνύει υποθηκεύει το μέλλον της αλλά κυρίως το μέλλον των παιδιών της. Γι αυτό και εμείς λέμε:
NO PASARAN!!! ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!
ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΕΡΓΟΛΑΒΩΝ !!!
ΟΛΟΙ 8-9-10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ!!!
KERATEA RESISTANCE FESTIVAL
yiannis63.wordpress.com