Είναι τρομακτική έως επικίνδυνη η ευκολία με την οποία δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ο καθένας μας ξεχωριστά κρίνουμε τους αντιδρώντες. Είναι ανατριχιαστικά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούμε για να κατακρίνουμε τον απέναντι που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, το οποιοδήποτε πρόβλημα. Είναι σαφής ένδειξη πισωγυρίσματος της κοινωνίας ολόκληρης και των πνευματικών και πολιτικών ταγών όταν αντί να ασχολούμαστε με το πρόβλημα ασχολούμαστε με τον κλεισμένο δρόμο και τις κορώνες.
Όπως και στα Δεκεμβριανά έτσι και στην Κερατέα ελλείψει επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να σταθούν λογικά απέναντι στην πλήρως δικαιολογημένη οργή και αντίθεση των ανθρώπων για τα γεγονότα αντιπαραθέτουμε τις συνέπειες των αντιδράσεων τους.
Δηλαδή δεν συζητήσαμε για το 16χρονο παιδί που έχασε τη ζωή του επειδή η αστυνομία έχει δώσει όπλα σε όποιον είχε μέσο και μπήκε στο σώμα, αλλά ασχολούμαστε με την συνεπακόλουθη βία.
Στην Κερατέα δεν ασχολείται κανείς με το περιβαλλοντικό έγκλημα ή με τις εναλλακτικές λύσεις αλλά το πρόβλημα είναι οι αντιδράσεις των πολιτών στη δημιουργία σκουπιδότοπου του προηγούμενου αιώνα μέσα στις αυλές τους. Αντιδρούμε όμως όταν κάποιος βάλει τον τοπικό κάδο περισυλλογής απορριμμάτων κάτω από το μπαλκόνι μας αλλά έχουμε την απαίτηση κάποιοι άλλοι να επωμιστούν τα δικά μας σκουπίδια και μην κλείσουν ούτε ένα δρόμο.
Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουμε καταγγελίες στην πολεοδομία όταν μας πιάσουν τη θέση στάθμευσης μπροστά από την πόρτα μας, από αντίδραση. Αυτό όμως είναι παγιοποίηση τακτικών. Με αυτό τον τρόπο απλά καταπίνουμε την κάμηλο και διυλίζουμε τον κώνωπα.
Η ευκολία με την οποία κρίνουμε και κατακρίνουμε αντιδράσεις όταν απλά καθυστερούμε να πάμε τη δουλειά μας είναι ένδειξη συσσωρευμένης οργής και όχι έλλειψης παιδείας.
Υπό αυτό το πρίσμα καταλυτικό ρόλο στον τρόπο εκδήλωσης αυτής της οργής έχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι πολιτικοί. Ρόλο μέχρι προσφάτως είχαν και οι πνευματικοί ταγοί, οι διανοούμενοι, οι οποίοι είτε έχουν εξαφανιστεί είτε έχουν σωπάσει, για άγνωστους λόγους.
Η διοχέτευση της σωρευμένης οργής αποτελεί διαχρονικά θέμα που εντάσσεται στο πλαίσιο της πολιτικής κυριαρχίας. Αυτός που θα καταφέρει να στρέψει και να διαχειριστεί κατά το δοκούν την κοινωνική αντίδραση μιας ή περισσοτέρων ομάδων μπορεί να κατευθύνει στην ουσία και την ψήφο των μαζών αυτών.
Όταν μια κοινωνική ομάδα διαμαρτύρεται (δημόσιοι υπάλληλοι, φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, δημοσιογράφοι…. Κάτοικοι της Κερατέας) η πολιτική ηγεσία προσπαθεί να την αποκόψει από τις υπόλοιπες και όχι να καταστείλει αυτή καθ’ αυτή την αντίδραση.
Όπερ σημαίνει ότι αντί να επωμιστεί το πολιτικό κόστος της βίαιης καταστολής επιχειρεί να στρέψει άλλες κοινωνικές ομάδες εναντίον των διαφωνούντων.
Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνει την καταστολή από την ίδια την κοινωνία, περιορίζοντας στο ελάχιστο το πολιτικό κόστος και ταυτόχρονα εκτονώνει την σωρευμένη ένταση άλλων κοινωνικών ομάδων η οποία θα μπορούσε να έχει εκδηλωθεί σε εκδηλώσεις συμπαράστασης ή σε εναντίωση επί άλλων θεμάτων.
Συμπερασματικά στην υπόθεση της Κερατέας όπως και στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου οι αντιδράσεις σταμάτησαν χωρίς να επιτευχθεί κανένας στόχος. Η Ελληνική Αστυνομία δεν άλλαξε, το επίπεδο παρέμεινε χαμηλό και η επικινδυνότητα υψηλή.
Το συμβάν που επιβεβαιώνει είναι ο άδικος χαμός των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ που καταδίωκαν ληστές.
Χρήστος Φράγκου
http://www.sofokleousin.gr/
