Με το λεκτικό “Art is resistance”, πριν από ένα μήνα, οι εξεγερμένοι κάτοικοι της Κερατέας οργάνωσαν ένα τριήμερο Φεστιβάλ Πολιτισμού, θέλοντας να εκφράσουν, -και- μέσω αυτής της ενέργειας, την αντίδρασή τους στη δημιουργία Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων στην περιοχή τους. Ενημερώθηκα για τις εκδηλώσεις, δύο μήνες μετά την αντίστοιχη εμπειρία μου από το ταξίδι στο Βερολίνο που πραγματοποίησα στα τέλη Ιανουαρίου. Είχα και εκεί συναντήσει, πολιτιστική διαδήλωση – φεστιβάλ, η οποία και αποτέλεσε τότε την αφορμή για το δεύτερό μου άρθρο στο aixmi.gr. (http://www.aixmi.gr/index.php/sto-verolino-ola-ta-kanoun-allios/)
Δεν κρύβω ότι ο ένας εκ των δυο λόγων που αποφάσισα να επισκεφτώ το φεστιβάλ της Κερατέας ήταν για να μπω στις αναγκαίες συγκρίσεις με αυτό του Βερολίνου, αφού επιπλέον «αγκαλιάζω» οτιδήποτε παράγει Τέχνη. Ο άλλος λόγος, δεν ήταν άλλος απ’ το ότι κατοικώ σε όμορο της Κερατέας δήμο των Μεσογείων, που θα πληγόταν οικιστικά με τη δημιουργία του εν λόγω χώρου.
Μουσική, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, θέατρο, video art, εκθέσεις, προβολές, workshops, ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, ζογκλέρ, είχαν επιστρατευτεί στη μέση του δρόμου, επί της λεωφόρου Λαυρίου, στο «μπλόκο» του ΒΙΟ.ΠΑ. της περιοχής, για να «ντύσουν» τη διαμαρτυρία με πολιτισμό. Στο ίδιο σημείο που λίγες μέρες πριν, κάθε άλλο παρά πολιτισμός παραγόταν… Ακριβώς αυτό, όμως, έδινε ακόμα μεγαλύτερη δυναμική στην προσπάθεια… Η «στροφή» που έκανε τη διαφορά. Η εναλλακτική φωνή. Η μελωδική διαμαρτυρία. Η εξτρεμιστική αλλά με νόημα έκθεση φωτογραφίας που «φώτιζε» τις ανησυχίες μαθητών λυκείου. Η «επιστράτευση» θεατρικών ομάδων της ευρύτερης περιοχής που ερμήνευαν προβληματισμούς, πρωτίστως, και κατόπιν παραστάσεις ρεπερτορίου. Η ελπίδα. Αλλά, κυρίως, το κλίμα. Μια ειρηνική γιορτή του δρόμου. Απουσία δακρυγόνων και «γνωστών – αγνώστων», αλλά παρουσία οικογενειών με πανό…
Όλα τα παραπάνω πριν ένα μήνα. Πριν μία εβδομάδα, όμως;
Ενώ η κατάσταση στην Κερατέα έχει καταλαγιάσει (εν βρασμώ όμως πολιτικών εξελίξεων στην έκβαση χωροθέτησης), ο τελικός κυπέλλου στο ΟΑΚΑ μεταξύ του Ατρομήτου και της ΑΕΚ μετατρέπει το Μαρούσι σε χωματερή. Μια ακόμη χωματερή, «οπαδισμού» αυτή τη φορά, φορτωμένη με εικόνες ντροπής που καταδεικνύουν ανετοιμότητα, ανεντιμότητα, ανοργανωσιά, ανούσια αντιπαράθεση, αλλά κυρίως την άθλια κατάσταση στην οποία, δεν έχουν απλά περιέλθει, αλλά τελικά κατοικούν μόνιμα, τα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα… Και, μάλιστα, χωρίς καμιά λήψη απόφασης για «μετακόμιση»… Και ενώ ο γράφων δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τα αθλητικά τεκταινόμενα, μπορεί –και οφείλει- τουλάχιστον να παρατηρήσει την κοινωνική τους διάσταση: Επιθέσεις κατά μικρών παιδιών των αθλητών, εισβολή στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό τον προπηλακισμό παικτών, περιλαμβάνονται στην πλούσια γκάμα «γούστων», ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται φίλαθλοι ομάδων…
Κι όμως… συμπεριφορές τύπου «φεστιβάλ Κερατέας» μπορούν και πρέπει να συναντηθούν και στα ελληνικά τερέν. Όπως μια οικολογική Βερολινέζικη διαδήλωση ενδεχομένως ενέπνευσε μια καλλιτεχνική διαμαρτυρία της Κερατέας… Γιατί λοιπόν να μην εμπνεύσουν οι αναμνήσεις των Ολυμπιακών Αγώνων – που σε τελική ανάλυση έλαβαν χώρα και στο γήπεδο της ντροπής της 30ης Απριλίου-, και τη συστοιχία ΕΠΟ – ΠΑΕ; Όπως η Κερατέα γίνεται, αν θέλει, Βερολίνο, και το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να «μυρίσει» και πάλι υγιή άμιλλα. Θέλει;
Με πραγματική θέληση, η «χωματερή» γίνεται και πάλι γήπεδο, το γήπεδο με τη σειρά του ουσιαστική μήτρα αθλητισμού και ψυχαγωγίας, ενώ όλο αυτό μπορεί να σταθεί ως ένα από τα θεμέλια «αναδόμησης» της νοοτροπίας μας.
Και, φυσικά. για τις ανωτέρω τελευταίες «χωροθετήσεις» δεν χρειάζεται η παρέμβαση καμίας κυρίας Μπιρμπίλη. Η κοινωνική βούληση φτάνει και περισσεύει…
http://www.aixmi.gr/index.php/sto-oaka-xomateri-anti-kerate/
