Αυτό μας συμβουλεύει ο πρώην υπουργός της Αργεντινής που «έδιωξε» το ΔΝΤ από τη χώρα του
«Θα γίνουμε Αργεντινή!» απειλούν σε καθημερινή βάση κυβερνητικά στελέχη και εκπρόσωποι των διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών, πιέζοντας την ελληνική κοινή γνώμη να αποδεχτεί τα αντικοινωνικά μέτρα που επιβάλλει η τρόικα. «Μακάρι να γίνετε Αργεντινή για να γλιτώσετε από τους ξένους δανειστές», λέει, μεταξύ άλλων, ο Ρομπέρτο Λαβάνια, ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής που έδιωξε το ΔΝΤ από τη χώρα του.
Ο Ρομπέρτο Λαβάνια δεν είναι «επαναστάτης» ή λαϊκιστής. Θα λέγαμε ότι είναι ένας μετριοπαθής κεντροαριστερός πολιτικός με βάση τα ευρωπαϊκά δεδομένα, διαθέτοντας ορισμένα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Στο δίλημμα της διάσωσης των πιστωτών – τραπεζών ή των πολιτών της χώρας του, ο Ρομπέρτο Λαβάνια δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να σταθεί μαζί με τους πολίτες της Αργεντινής.
«Είναι θέμα πολιτικής βούλησης», τόνισε στα «Επίκαιρα», υπογραμμίζοντας ότι οι αποφάσεις για την οικονομία αφορούν αποκλειστικά στην κυβέρνηση και στους πολίτες της κάθε χώρας και σε κανένα διεθνή οργανισμό.
Ήταν ο αρχιτέκτων της κατάργησης του αποκαλούμενου «κοραλίτο», που είχε παγώσει στην πράξη τις καταθέσεις, και της ανταλλαγής του χρέους της Αργεντινής στις αρχές του 2005.
Υπό την ηγεσία των προέδρων Εντουάρντο Ντουάλντε και, αργότερα, του Νέστορ Κίρτσνερ και με υπουργό Οικονομικών τον Ρομπέρτο Λαβάνια, η Αργεντινή, επιλέγοντας μια διαφορετική πολιτική από το ΔΝΤ, όχι μόνο βγήκε από την κρίση, αλλά έφτασε να έχει ρυθμούς ανάπτυξης 9% και, παρότι ο έγκριτος οικονομολόγος και πολιτικός τονίζει πως δεν θέλει να δώσει μαθήματα σε κανέναν, ευθέως στέλνει το μήνυμα προς την Αθήνα ότι η λύση είναι η άμεση έξοδος από το ΔΝΤ και την τρόικα.
Όλη η άκρως ενδιαφέρουσα και σημαντική συνέντευξη του Ρομπέρτο Λαβάνια στον Αργύρη Παναγόπουλο, στα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», στο τεύχος 104, που κυκλοφορεί την Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011.
πηγή: http://www.epikaira.gr
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Ο Βενιζέλος εφαρμόζει τα ίδια που κατέστρεψαν την Αργεντινή
Aναγνώστης του tsantiri.gr απαντά σε όσα λέει και πράττει ο Ευάγγελος Βενιζέλος:
Καταρχάς, θα πρέπει να πούμε στον μεγάλο και πολύ υπουργό μας να είναι πιο διαβασμένος όταν προσπαθεί να εκβιάσει τον λαό με πρόστυχα διλήμματα. Η Αργεντινή δεν κατέρρευσε το 2000, αλλά το 2001. Εκτός κι αν η αναφορά του κ. Βενιζέλου στην Αργεντινή του 2000 είχε άλλη λογική. Ανεξερεύνηται αι βουλαί του Υψίστου. Πόσω μάλλον του κ. Βενιζέλου, του γνωστού κατά κόσμον Μπενίτο, όπως πολύ εύστοχα τον έχει βαφτίσει ο Τζίμης Πανούσης.
Ας δούμε όμως αν η Αργεντινή του 2000, κατά Βενιζέλο, ή του 2001 οδηγήθηκε στην κατάρρευση γιατί ακολούθησε άλλη πολιτική. Τον Μάρτιο του 2001, περίπου 50 χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν στους κεντρικούς δρόμους του Μπουένος Άιρες για την 25η επέτειο της στρατιωτικής χούντας. Σύμφωνα με τους «Financial Times» (26.3.01), «πολλοί έκαναν συγκρίσεις ανάμεσα στη στρατιωτική χούντα του 1976 και το οικονομικό μοντέλο της αγοράς που ακολούθησε την επιστροφή στη δημοκρατία. Ένα πανό έγραφε: «Χούντα σημαίνει τρομοκρατία του αίματος. Αγορά σημαίνει τρομοκρατία της πείνας». Σας λέει τίποτε αυτό;
Το ΔΝΤ βρισκόταν ήδη στον δεύτερο χρόνο παρέμβασής του στην Αργεντινή προκειμένου να τη «σώσει» από την κρίση χρέους και την κατάρρευση. Οι πολιτικές που απαιτούσε να επιβληθούν είχαν εκτινάξει την ανεργία στο 16%, το λαϊκό εισόδημα είχε βυθιστεί κατά 20%-30%, η εσωτερική αγορά πέθαινε κι όμως το χρέος αύξανε και η ύφεση βάθαινε….
Τότε, σαν Ιππότης της Αποκαλύψεως πάνω σε μαύρο άλογο, εμφανίζεται ο Ντομίνγκο Κα-βάγιο, εκ του Χάρβαρντ και επιφανής πολιτικός του κατεστημένου. Κάτι δηλαδή σαν τον δικό μας Μπενίτο. Αναλαμβάνει τα ηνία της οικονομίας τον Μάρτιο του 2001 και υπόσχεται ότι θα σώσει πάση θυσία την Αργεντινή. Η κυβέρνηση του δίνει έκτακτες εξουσίες για να κινηθεί εν λευκώ. Το πρώτο που κάνει είναι να διαπραγματευτεί μια εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων (PSI) με τις τράπεζες – δανειστές της Αργεντινής, με το ΔΝΤ και την Ουάσιγκτον, στην οποία μάλιστα υπόσχεται ότι η χώρα του δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ποτέ το δολάριο. Να σας θυμίσουμε ότι η Αργεντινή είχε κλειδώσει το δικό της νόμισμα με το δολάριο για τους ίδιους περίπου λόγους που και η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς ευρώ.
Πριν εφαρμοστεί η πρώτη φάση της συμφωνίας PSI, ο μέγας και πολύς Καβάγιο ανακοινώνει ένα πρωτοφανές πρόγραμμα λιτότητας, φοροεπιδρομής και περικοπών σαν αυτό που ανακοίνωσε ο δικός μας Μπενίτο. Ο Αργεντίνος ομόλογος του κ. Βενιζέλου το ονόμασε πρόγραμμα «μηδενικού πρωτογενούς ελλείμματος» και υποσχέθηκε ότι μέχρι το τέλος του ίδιου χρόνου τα δημοσιονομικά της Αργεντινής θα εμφάνιζαν πρωτογενή πλεονάσματα. Σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Συνεχίζουμε: «Λιτότητα ή κατάρρευση» ήταν το δίλημμα που έθεσε στον λαό της Αργεντινής ο Καβάγιο, και το «Economist» (19.7.01) της εποχής το είχε αναδείξει σε κεντρικό του τίτλο. Λίγο νωρίτερα είχε προχωρήσει η πρώτη φάση της ανταλλαγής ομολόγων PSI με απόλυτη επιτυχία. Ο Καβάγιο δήλωνε περιχαρής: «Νικήσαμε όλους εκείνους που στοιχημάτιζαν εναντίον της Αργεντινής. Λύσαμε τις πιο επείγουσες ανάγκες μας και τώρα προχωρούμε μπροστά για το πιο σημαντικό: ανάπτυξη στην οικονομία της Αργεντινής». («The New York Times», 5.6.01).
Υποτίθεται ότι με την ανταλλαγή και την επιμήκυνση της διάρκειας του χρέους που είχε πετύχει η κυβέρνηση της Αργεντινής, είχαν λυθεί οι πιο πιεστικές ανάγκες πληρωμής τοκοχρεολυσίων και έτσι θα μπορούσε με τα πλεονάσματα που θα εξασφάλιζε η αιματηρή λιτότητα να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη.
Μάλιστα, επίσημα η κυβέρνηση της Αργεντινής τότε έλεγε ότι είχε πετύχει ένα «κούρεμα» του χρέους της τάξης του 20%. Η αλήθεια ήταν ότι λόγω των κρυφών τότε εγγυήσεων που είχε συμφωνήσει να πληρώσει στους τραπεζίτες το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους είχε αυξηθεί κατά 28%. Μέσα σε δυο μήνες η ανέχεια σάρωσε κυριολεκτικά την αργεντίνικη κοινωνία και η ύφεση χτύπησε κόκκινο. Οι αγορές και το ΔΝΤ άρχισαν να πιέζουν για περισσότερα μέτρα, πιο αυστηρές περικοπές και πιο δραστική λιτότητα. Ο Καβάγιο σε μια κρίση πανικού έλεγε τον Ιούλιο του 2001: «Αν θέλουν [οι αγορές] μπορούν να προκαλέσουν την πτώχευση [της Αργεντινής]. Όμως η Αργεντινή δεν θα αποτελέσει την αιτία της πτώχευσης, οπωσδήποτε όχι. Η Αργεντινή θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, θα πληρώσει τους τόκους στο χρέος της».
Σας θυμίζουν τίποτε αυτά τα λόγια; Να τι είπε ο κ. Βενιζέλος στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου: «Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος καθυστερήσεων, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος αντιφάσεων, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος εμπλοκών, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κατά λάθος να οδηγηθούμε σε δραματικές εξελίξεις… Εμείς πρέπει να θωρακιστούμε απέναντι σε όλα αυτά. Και ο θώρακας είναι ένας και μόνο: Να εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας».
Έλεγε τίποτε διαφορετικό ο Καβάγιο της Αργεντινής του 2001; Αντίθετα, διαβεβαίωνε, όπως κι ο κ. Βενιζέλος, ότι η «Αργεντινή θα επιστρέψει στην ανάπτυξη και, όταν αυτό γίνει, θα είναι πολύ έντονη». Και για να γίνει, εφάρμοζε την ίδια ακριβώς συνταγή: αδίστακτη λιτότητα, δραστικές περικοπές και γενικευμένη εκποίηση των πάντων μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και γενικό ξεπούλημα.
Ύστερα από οχτώ μήνες ως υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, ο Καβάγιο το μόνο που είχε μάθει να λέει ήταν ότι «εμείς πρέπει να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας» και να πετσοκόβει νοικοκυριά και οικονομία σε τέτοιο βαθμό που έφτασε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2001 να απαγορεύει τις αναλήψεις από τις τράπεζες για πάνω από 1.000 δολάρια τον μήνα και να εισάγει την πολιτική της δολαριοποίησης, δηλαδή την αντικατάσταση του εγχώριου νομίσματος από το ίδιο το δολάριο.
Στις 5 Δεκεμβρίου 2001 ο Καβάγιο δήλωνε ότι «αν η Αργεντινή το αποφασίσει, θα υπάρξει στην πράξη 100% χρήση του δολαρίου». Ήταν κι αυτή μια ακόμη κίνηση να εξευμενιστούν οι αγορές, που έβλεπαν την ύφεση να βαθαίνει και είχαν ήδη αρχίσει να ξεφορτώνονται μαζικά τα κρατικά ομόλογα της χώρας. «Όταν θα υπερβούμε τη χρηματιστική κρίση, η αντίληψη των αγορών ότι δεν μπορούμε να συμμορφωθούμε με τις υποχρεώσεις μας και ότι θα οδηγηθούμε σε πτώχευση και υποτίμηση, θα διαλυθεί. Και τότε θα είστε σε θέση να δείτε την οικονομική επανενεργοποίηση» (Agence France -Presse, 6.12.01).
Αυτή ήταν η τελευταία επίσημη δήλωση του Καβάγιο πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση της Αργεντινής προς τα τέλη Δεκεμβρίου 2001. Μήπως σας θυμίζει τίποτε;
Μήπως εντελώς τυχαία σας θυμίζει τις δηλώσεις των δικών μας υπουργών με πρώτον τη τάξη τον κ. Βενιζέλο;
Η Αργεντινή, την οποία αρέσκεται να επικαλείται ο δικός μας Μπενίτο, κατέρρευσε γιατί οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις της ήξεραν μόνο να «τηρούν τις υποχρεώσεις τους» απέναντι στις αγορές. Ούτε που διανοήθηκαν ποτέ να «τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους» απέναντι στον λαό που τους εκλέγει, αφελώς ποιών. Αν λοιπόν δεχτούμε ότι ο κ. Βενιζέλος ξέρει τι λέει, ακόμη κι όταν αναφέρεται στην Αργεντινή, τότε πόσο καιρό του δίνετε μέχρι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, όπως ακριβώς και ο ομόλογός του στην Αργεντινή Καβάγιο το 2001; Είναι μάλλον σίγουρο ότι η θητεία του κ. Βενιζέλου και της κυβέρνησής του δεν θα είναι μακροβιότερη του κ. Καβάγιο, ούτε και η κατάληξή τους καλύτερη.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δική μας κατάσταση και σ’ αυτήν της Αργεντινής είναι το γεγονός ότι δίνεται μια τεράστια ευκαιρία στον ελληνικό λαό. Ίσως η τελευταία πριν επέλθει η πλήρης κατάρρευση, που έτσι κι αλλιώς προγραμματίζεται από τις αγορές και το πολιτικό προσωπικό της ευρωζώνης. Μήπως ο ελληνικός λαός θα πρέπει να μάθει να κάνει στάση πληρωμών προς το κράτος, την κυβέρνηση και τις αγορές, πριν υποστεί ο ίδιος παύση πληρωμών προς όφελος των δανειστών, των τραπεζών και των αγορών; Μήπως έτσι πάρει τις τύχες στα χέρια του, πριν τις παραδώσει ολοκληρωτικά στις δυνάμεις που του έχουν επιβάλει καθεστώς κατοχής και δουλοπαροικίας;
Μήπως έτσι αρχίσει επιτέλους αυτός να εκβιάζει ώστε να σταματήσουν πια να τον εκβιάζουν με το πιστόλι στον κρόταφο; Είναι μια ιδέα. Άλλωστε τι έχει να χάσει ο λαός; Το παράδειγμα της Αργεντινής, που προσφάτως τόσο αγαπά να επικαλείται ο δικός μας Μπενίτο, δείχνει ξεκάθαρα πού πάει το πράγμα…
Δράκεια
Καταρρέουν τα πάντα
Η κατάσταση της Οικονομίας επιδεινώνεται.
Ο κατήφορος της χώρας, δυστυχώς, δεν έχει τέλος.
Τα απανωτά «σχέδια σωτηρίας» καταρρέουν.
Η εκτέλεση του Προϋπολογισμού το επιβεβαιώνει.
«Πάτος» στο βαρέλι δεν υφίσταται, αφού οι «μαύρες τρύπες» μεγαλώνουν.
Οι υστερήσεις στα έσοδα και οι αποκλίσεις από τους στόχους διατηρούνται, παρά τις έκτακτες εισφορές και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων το μήνα Σεπτέμβριο.
Στόχοι οι οποίοι για 2η φορά αναθεωρούνται, φυσικά προς το χειρότερο, μήπως και κάποια στιγμή τελικά επιτευχθούν.
Η Κυβέρνηση συναγωνίζεται τον κακό εαυτό της, και πάντα βγαίνει δεύτερη…
Το 1ο εννεάμηνο του έτους τα έσοδα συνεχίζουν να καταρρέουν, οι πρωτογενείς δαπάνες διογκώνονται, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων βουλιάζει, το έλλειμμα διευρύνεται.
Συγκεκριμένα:
1ον. Το έλλειμμα διευρύνεται δραματικά:
Το έλλειμμα είναι αυξημένο κατά 15,1% το πρώτο εννεάμηνο του 2011, έναντι της προ εβδομάδας μόλις, τελευταίας πρόβλεψης, για αύξηση κατά9,4%.
Υπενθυμίζεται ότι η πρόβλεψη μέχρι σήμερα ήταν για ετήσιαμείωση κατά 3,9%!!!
Συγκεκριμένα, το έλλειμμα είναι αυξημένο κατά 2,5 δισ. ευρώέναντι της αντίστοιχης περυσινής περιόδου και διαμορφώνεται πλέον στα 19,2 δισ. ευρώ.
Μάλιστα, το έλλειμμα του Τακτικού Προϋπολογισμού, εκτός δηλαδή του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων είναι αυξημένο εφέτος κατά 39%.
2ον. Τα έσοδα καταρρέουν:
Τα καθαρά έσοδα μειώνονται κατά 4,2% το πρώτο εννεάμηνο του έτους, έναντι νέου, για δεύτερη φορά αναθεωρημένου στόχου για αύξηση, μόλις, κατά 0,8%.
Να θυμίσουμε ότι ο στόχος στο Μεσοπρόθεσμο ήταν για ετήσια αύξηση κατά 5,6% και στον Προϋπολογισμό για 8,5%.
Η Κυβέρνηση, πλέον, αποδέχεται ότι όλοι οι μέχρι σήμερα στόχοι ήταν ανέφικτοι, τους αναθεωρούν προς τα κάτω και προσθέτει νέα «χαράτσια» απελπισίας, όπως είναι ο έκτακτος φόρος για όλα τα ακίνητα.
3ον. Οι δαπάνες διογκώνονται:
Οι δαπάνες είναι εφέτος αυξημένες κατά 7% έναντι του περυσινού πρώτου εννεαμήνου, λόγω των υψηλότερων τόκων, της αδυναμίας αντιμετώπισης της σπατάλης, των αυξημένων επιχορηγήσεων στα Ασφαλιστικά Ταμεία εξαιτίας της μείωσης των εσόδων τους από ασφαλιστικές εισφορές, και της καταβολής αυξημένων επιδομάτων ανεργίας από τον ΟΑΕΔ.
Η πολιτική των απολύσεων και το οριζόντιο «κούρεμα» μισθών και συντάξεων εξοντώνουν τα νοικοκυριά, διευρύνουν τις δαπάνες και διογκώνουν τα ελλείμματα.
Μάλιστα, οι πρωτογενείς δαπάνες είναι αυξημένες κατά 2,9% το πρώτο εννεάμηνο του έτους, έναντι αναθεωρημένου ετήσιου στόχου για αύξηση κατά 0,3%!!!
Επισημαίνεται επίσης ότι στο πρώτο επτάμηνο του έτους έχουν συσσωρευθεί και ανεξόφλητες υποχρεώσεις της Κυβέρνησης ύψους 6,5 δισ. ευρώ.
4ον. Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (Π.Δ.Ε.) βουλιάζει:
Σημειώνεται μάλιστα ότι η μείωση των δαπανών για επενδύσεις δεν ενδείκνυται σε περιόδους ύφεσης και δεν θεωρείται «φιλική προς την ανάπτυξη».
Οι δαπάνες του Π.Δ.Ε. είναι μειωμένες κατά 35,1% το πρώτο εννεάμηνο του έτους, έναντι αναθεωρημένου ετήσιου στόχου για μείωση κατά10,6%.
Η Κυβέρνηση πλέον περικόπτει, ακόμη και στους στόχους, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Να θυμίσουμε ότι ο προηγούμενος στόχος ήταν για οριακή ετήσια αύξηση των δαπανών κατά 0,6%!!!
Μάλιστα το μήνα Σεπτέμβριο, προκειμένου να καλυφθούν μερικώς οι «μαύρες τρύπες» του Προϋπολογισμού, οι δαπάνες του προγράμματοςμειώθηκαν κατά 62%!!!!
Εάν στο υπόλοιπο του χρόνου ομαλοποιηθεί η εκτέλεση του ΠΔΕ, έστω και με βάση τους νέους στόχους, αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω διεύρυνση του ελλείμματος.
Συνεπώς, η Κυβερνητική πολιτική αδυνατεί να επιτύχει την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάταξη της Οικονομίας.
