Εκλογική περίοδος… και ακούσαμε πάλι ότι ο προαστιακός έρχεται σύντομα στο Λαύριο.
Το θέμα είναι πόσο σύντομα; Χρόνια τώρα ακούμε ότι έρχεται φέτος , του χρόνου, αλλά δεν τον βλέπουμε να έρχεται. Ετσι για την ενημέρωση ακολουθούν δύο κεφάλαια από το βιβλίο μου ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ για να δείτε τι γίνεται όταν οι υποσχέσεις αναγγέλονται μόνο και δεν υλοποιούνται…
Ο σιδηρόδρομος στο Λαύριο
Το δίκτυο των Σιδηροδρόμων Αττικής κατασκευάσθηκε από την Εταιρεία Μεταλλουργείων Λαυρίου το 1885 και συνέδεε την πρωτεύουσα με την Κηφισιά και το Λαύριο. Στην αρχή ο σταθμός της Αθήνας βρισκόταν στην πλατεία Αττικής και το 1889 μεταφέρθηκε στην πλατεία Λαυρίου. Η πρώτη γραμμή ξεκινούσε από την Αθήνα κι έφθανε στην Κηφισιά (15 χλμ.). Η δεύτερη αποτελούσε διακλάδωση που ξεκινούσε από το Ηράκλειο, διέσχιζε το Κορωπί, το Μαρκόπουλο, την Κερατέα και κατέληγε στο Λαύριο. Η διαδρομή Αθήνα – Λαύριο είχε μήκος 64 χλμ.
Σήμερα, το 2012 είναι επιτακτική ανάγκη να λειτουργήσει και πάλι το τρένο στην Ανατολική Αττική. Τα σχέδια βεβαίως υπάρχουν και έχουν μικρές αλλαγές μεταξύ Λαυρίου και Μαρκόπουλου όπως σύνδεση αυτού με το σταθμό “Κόμβος Κορωπίου” της σιδηροδρομικής γραμμής Σ.Κ.Α. – Αεροδρομίου. Εάν τα σχέδια βγουν και πάλι από τα συρτάρια των αρμοδίων λέγεται ότι ο Ο.Σ.Ε. θα καλύπτει την απόσταση Αθήνα Λαυρίου σε 60 μόλις λεπτά. Μέχρι τότε θα συνεχίσει η ταλαιπωρία των κατοίκων όλης της Λαυρεωτικής να υπάρχει. Το μέγα θέμα του συγκοινωνιακού ζητήματος της Ανατολικής Αττικής που ταλανίζει τους πολίτες της δεν δείχνει να μπαίνει στο δρόμο της επίλυσής του σήμερα στις αρχές του 2012 παρόλες τις υποσχέσεις τα τελευταία χρόνια.
Καταδικασμένοι είναι μέχρι σήμερα όλοι οι κάτοικοι των περιοχών που θα εξυπηρετούνται από την σιδηροδρομική γραμμή αλλά ειδικότερα οι κάτοικοι από το Κορωπί μέχρι και το Λαύριο και το Σούνιο γιατί δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις και πληρώνουν αυξημένα έξοδα μετακίνησης τους είτε χρησιμοποιούν λεωφορεία είτε το δικό τους αυτοκίνητο.
Αν δεν είχαν υποσχεθεί προαστιακό, νοσοκομείο, κ.λ.π. ίσως να μην επενδύαμε έξω από το κέντρο.
Όταν πριν από είκοσι δύο χρόνια είχαμε αποφασίσει να έρθουμε να ζήσουμε εδώ σκεφθήκαμε ότι θα βρίσκαμε πάντοτε εργασία σε αποστάσεις που θα μπορούσαμε εύκολα να διανύουμε και με σχετικά χαμηλό κόστος.
Διαβάζαμε με χαρά τότε ότι σύντομα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο που το κράτος είχε υποσχεθεί και … ελπίζαμε βέβαια ότι αυτό δεν θα αργούσε. Το ίδιο ισχύει με την περίθαλψη. Οι υποσχέσεις για νοσοκομείο έμειναν μέχρι σήμερα μόνο όμορφες σκέψεις και ωραία λόγια.
Από τότε γινόντουσαν μαραθώνιες συζητήσεις για τα σχέδια των μηχανικών εκ μέρους του κράτους που αφορούσαν την σιδηροδρομική γραμμή που θα συνέδεε την Αθήνα με το Λαύριο, σχετικά με την διαδρομή που θα ακολουθούσε αλλά και τις στάσεις που θα έκανε στις διερχόμενες περιοχές. Τελικά ξεχάστηκαν τα σχέδια και οι υποσχέσεις έμεινα στα αζήτητα κάτω από σωρεία άλλων υποτιθέμενων σημαντικότερων προβλημάτων στα συρτάρια των αρμόδιων.
Ο κόσμος όμως επένδυσε βασιζόμενος σε αυτές τις υποσχέσεις και έκανε αποκέντρωση η οποία βοήθησε στην μείωση της επιβάρυνσης της μολυσμένης ατμόσφαιρας της πρωτεύουσας. Δεν εισπράχθηκε όμως το αντίτιμο που στην περίπτωση αυτή ήταν οι φθηνές συγκοινωνίες. Αντί αυτού τα εισιτήρια των λεωφορείων αυξήθηκαν αλλά και η βενζίνα έφθασε σε απαγορευτικά όρια για τον κόσμο που ζει λίγο έξω από το κέντρο που πρέπει να μετακινείτε για να εργαστεί κοντά στο κέντρο ή σε βιομηχανικές ζώνες.
Ο κόσμος στην Λαυρεωτική διαμαρτύρεται έτσι και εγώ δημοσίευσα ένα άρθρο σχετικά με τον ξεχασμένο προαστιακό που δικαίως ονόμασα τρένο της ανάπτυξης. Ο κόσμος που το διάβασε ένοιωσε ανακουφισμένος ότι κάποιος ενδιαφέρετε για το έργο που θα δώσει ζωή στην περιοχή αλλά φαίνεται κανείς από τους αρμόδιους φορείς δεν το διάβασε…ή μάλλον κανείς δεν έδειξε ενδιαφέρον.
Το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο στην Αν. Αττική δεν είναι πολυτέλεια
Διερωτώμαι γιατί η εφορία θεωρεί το αυτοκίνητο πολυτέλεια…σε περιοχές που είναι μακριά από τις πόλεις επομένως και τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης των κατοίκων. Η δυσμενής κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η εξυπηρέτηση των πολιτών από τα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς στην περιοχή της Α. Αττικής, οδηγεί τους πολίτες στην αγορά και συντήρηση περισσότερων του ενός αυτοκινήτου στην κάθε οικογένεια, για να μπορεί να μεταβαίνουν στους τόπους εργασίας, να μεταφέρουν τα παιδιά τους στο σχολείο, τα ψώνια στο σπίτι τους, να επισκεφθούν γιατρούς κ.λ.π.
Σήμερα ο Έλληνας φορολογούμενος που είναι άνεργος, φορολογείται σαν να ήταν εργαζόμενος διότι υπάρχουν τα κριτήρια διαβίωσης. Δεν θα πρέπει να θεωρείται τεκμήριο το παλιό αυτοκίνητο που αγόρασε όταν εργαζόταν και έμεινε στην αυλή του σπιτιού ακινητοποιημένο και σκονισμένο λόγω της αύξησης των καυσίμων και λόγω ανεργίας.
Απορώ γιατί το κράτος αναγκάζει τον συνταξιούχο ή τον άνεργο να καταθέσει τις πινακίδες του ή να ξεφορτωθεί το παλιό του αυτοκίνητο, πουλώντας το για ελάχιστα χρήματα, αφού το χρειάζεται έστω για λίγες φορές τον μήνα; Μήπως με την μία φορά την εβδομάδα που θα μετακινείται ρυπαίνει το περιβάλλον; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τα ίδια έξοδα καυσίμων και συντήρησης όταν το χρησιμοποιεί πολύ λίγο για άκρως απαραίτητες δουλειές του σπιτιού ή για μία μετάβαση στο γιατρό του.
Όσοι άνθρωποι ζουν μακριά από τις πόλεις και δεν έχουν αυτοκίνητο, έχουν υπογράψει την καταδίκη τους. Εάν κάποιος αρρωστήσει και θέλει να μεταβεί στο νοσοκομείο έχει σοβαρό πρόβλημα εάν δεν έχει δικό του μέσον. Εάν εργάζεται λίγο μακριά από τον τόπο διαμονής του ή σε ώρες βραδινές, εάν έχει κάποια αναπηρία χρειάζεται οπωσδήποτε το δικό του αυτοκίνητο.
Το ερώτημα προς το κράτος είναι γιατί θεωρεί τεκμήριο ένα μικρό αμάξι , ειδικά εάν διακαιολογήται η αγορά του από την περίοδο εργασίας και που είναι αναγκαίο για την επιβίωση όταν ζει κάποιος σε περιοχές που δεν υπάρχει προαστιακός και φθηνή αστική συγκοινωνία; Εάν υπήρχε είναι βέβαιο ότι θα ήταν πολλοί αυτοί που θα ξεφορτωνόντουσαν τα αυτοκίνητα τους. Είναι πρώτη και σημαντική ανάγκη να υπάρχει ένα αυτοκίνητο σε κάθε οικογένεια στα εκτός Αθηνών νοικοκυριά, στους συνταξιούχους και άνεργους και θα πρέπει να εξαιρεθεί από τα τεκμήρια ειδικά στις ευπαθείς ομάδες γιατί οι άνθρωποι αυτοί τα συντηρούν θυσιάζοντας άλλα απαραίτητα αγαθά. Είναι μεγάλη αδικία να είναι κάποιος άνεργος ή χαμηλοσυνταξιούχος και να αναγκάζεται να δώσει το μικρό παλιό αυτοκίνητό που είχε όταν εργαζόταν, επειδή θεωρείται τεκμήριο και δεν μπορεί πολλές φορές να το δικαιολογήσει. Εάν εξαιρεθεί από τα τεκμήρια θα ωφεληθεί και το κράτος εισπράττοντας τα τέλη κυκλοφορίας.
Κάθε κανόνας θα πρέπει να έχει και την εξαίρεση του.
Σχετικά
5 Ιαν. 2010 ... Η 22α Ιουνίου 1882 αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη ημέρα στην ιστορία του Σιδηροδρόμου στην Ελλάδα, μιας και τότε τέθηκαν σε ισχύ οι νόμοι ...
forkeratea.blogspot.com
