 |
| (photo:Κερατέα 2010) |
του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Τι να γράψω για την Κερατέα και τους ανθρώπους της;; Τι να γράφεις για έναν ζωγράφο;; Τίποτα... βάζεις τους πίνακες του και σιωπάς. Εκεί στη Κερατέα συνάντησα πολλούς ζωγράφους και είδα τα έργα τους πάνω στα πρόσωπα τους, στα χαμόγελα τους και στις λέξεις τους. Ο καθένας έχει να σου δείξει πολλά και να σου πει πολλά. Όταν σου μιλάνε αισθάνεσαι τα χρώματα στις λέξεις τους. Όταν τους κοιτάς αισθάνεσαι το άρωμα της νίκης, άρωμα γιασεμιού να τους περιβάλλει.
Η Κερατέα σήμερα είναι μια ήρεμη πόλη, γιατί νίκησε ... ναι γιατί νίκησε τις δυνάμεις καταστολής. Και όταν νικάς τον αυταρχισμό και την καταστολή γεμίζει η ψυχή σου άρωμα ελευθερίας. Οι κάτοικοι του μικρού αυτού "γαλατικού χωριού" δεν κλείστηκαν στα σπίτια τους μετά την νίκη. Έδιναν δυναμικό παρόν και στις μεγάλες μάχες που έγιναν εκεί στην πλατεία Συντάγματος. Απλοί άνθρωποι που δεν παρασύρθηκαν από τη καθεστωτική προπαγάνδα που επιχειρούσε να παρουσιάζει όσους έτρεξαν να τους συμπαρασταθούν "προβοκάτορες" και "μπαχαλάκηδες" ούτε φοβήθηκαν από τους "γνωστούς άγνωστους". Τους είδαν από κοντά και κατάλαβαν ότι είναι από το αίμα τους και από τη σάρκα τους. Έμειναν δίπλα τους για μήνες και δεν τους εγκατέλειψαν.
Για το μουσικό κομμάτι... θέλω την κατανόηση σας... έχει πολλά "κουνημένα πλάνα" γιατί είναι τραβηγμένα από τα χέρια ενός πεντάχρονου παιδιού, του Στέφανου, που έδινε και αυτός μάχες στα μπλόκα και όταν τον ρωτούσαν:
-"Πόσο χρονών είσαι;;" ο Στέφανος απαντούσε πάντα με τρόπο που έκανε όλους να γελούν: "Τετάρων" ...
Μέσα από το Άπαρτο Κάστρο οι κάτοικοι της Κερατέας επιβεβαίωσαν ότι η νίκη τους δεν ήταν μόνο η αρχή ...ο αγώνας συνεχίζεται...
