 |
| Του Βαγγέλη Μυτιληναίου, Αναπληρωτή Βουλευτή Αττικής και μέλους της Συντονιστικής Γραμματείας Νέων της «Δημοκρατικής Αριστεράς» |
Οι πρόσφατες Βουλευτικές εκλογές μας έδωσαν δυο ξεκάθαρα μηνύματα, ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το πρώτο με αφορμή την καταδίκη των κομμάτων του μνημονίου, της λιτότητας και της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας που επικρατούσε ως τώρα στην ευρωπαϊκή οικογένεια καθιστά σαφές, ότι καμία μα καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμόζεται ερήμην των κοινωνιών, ιδιαίτερα όταν αυτή ασκείται με ιδιαίτερη βαναυσότητα σε βάρος της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το δεύτερο μήνυμα και αυτό είναι το αρνητικό είναι ότι η αντίδραση σε όλη αυτή την αντικοινωνική λαίλαπα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι θετική, δημιουργική και προοδευτική.
Ο σωρευμένος θυμός, η πρωτοφανής φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, ο φόβος, η κοινωνική ανασφάλεια και κυρίως η σταδιακή ηθική και κοινωνική νομιμοποίηση της χρήσης βίας έστω και στα λόγια έφεραν καταρχάς το νεοφασιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής» στην εθνική αντιπροσωπεία. Παράλληλα έδρες στο κοινοβούλιο κατέχουν το πολυσυλλεκτικό, αντιμνημονιακό, soft εθνικιστικό και δημιούργημα του facebook κόμμα του επί είκοσι ολόκληρα χρόνια Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και υπουργού της καταστροφικής κυβέρνησης Καραμανλή κ. Πάνου Καμμένου που με μπόλικη συνομωσιολογική σάλτσα και αναφορές για ποινικές ευθύνες μνημονιακών πολιτικών πήρε μεγάλο κομμάτι αγανακτισμένων ψηφοφόρων αλλά και το σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας που δεν πρόκειται να συνεργαστεί, να συμπράξει ή να συνυπάρξει με κανέναν και ποτέ, ενώ αρέσκεται στο να ανταλλάσει επιστολές με το Κόμμα Εργατών της (βόρειας) Κορέας και την ίδια ώρα να ζητά βασικό μισθό 1300 Ευρώ.
Τα πράγματα είναι απλά. Σύντομα θα έχουμε και πάλι εκλογές. Στις επικείμενες εκλογές οι πολίτες πρέπει και να κρατήσουμε χαμηλά τις δυνάμεις της λιτότητας και του μνημονίου, παράλληλα όμως πρέπει να δώσουμε ξεκάθαρα και με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την εντολή και με δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης με ψήφο εμπιστοσύνης και όχι ψήφο ανοχής με αντιμνημονιακό, αριστερό, προοδευτικό και κυρίως ευρωπαϊκό πρόσημο. Αυτό προϋποθέτει το ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη με το bonus των πενήντα εδρών, «σταθεροποίηση» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε χαμηλά ποσοστά, γκρέμισμα των λαϊκιστών και δημαγωγών που θέλουν την πατρίδα μας περίκλειστη, απομονωμένη και απούσα από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αλλά και ενίσχυση προοδευτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, δηλαδή της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Οικολόγων Πρασίνων, με σημαντική κοινοβουλευτική παρουσία. Συνεπώς μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Δημοκρατικής Αριστεράς – Οικολόγων Πράσινων είναι το μόνο ρεαλιστικό κυβερνητικό σχήμα που μπορεί στις παρούσες συνθήκες να χειριστεί το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας, της σταδιακής απεμπλοκής από τους επαχθείς κοινωνικά όρους του μνημονίου που θα ακολουθήσει και θα συνδιαμορφώσει το νέο ευρωπαϊκό προοδευτικό ρεύμα που διαμορφώνεται και ζητά αλλαγή συνταγής, ανάπτυξη, εργασία, παραγωγική ανασυγκρότηση και κυρίως φρένο και κανόνες στην ανεξέλεγκτη λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Οι καιροί δεν σηκώνουν μικροπολιτικούς καιροσκοπισμούς… Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση και ενδεχομένως αύριο να είναι το πρώτο κόμμα. Είναι καθήκον του να βάλει στην άκρη τα όποια νεοκομμουνιστικά και αναρχοαυτόνομα γκρουπούσκουλα… Έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πρώτο θέμα στις μεσημεριανές εκπομπές και τα life style έντυπα. Έχει παρέλθει η εποχή που μπορούσαν κάποια παπαγαλάκια να λένε ότι ο Φώτης Κουβέλης ήταν οπαδός του μνημονίου και διάφορες άλλες ανοησίες.
Στο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή με τη δυναμική που αναπτύσσει πέφτει το σημαντικότερο μέρος του βάρους για την πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος και η ευρωπαϊκή οικογένεια. Η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα ούτε να περιμένει, ούτε να ομφαλοσκοπεί. Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει η μεταμοντέρνα εκδοχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια ισχυρή αριστερή – προοδευτική διακυβέρνηση που θα είναι κινητήριος μοχλός για την συνολική ανατροπή της αντίληψης της κυρίας Μέρκελ αλλά και την συνολική αναδιοργάνωση του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ιδιαίτερα με την επικείμενη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
Ως αθεράπευτα αισιόδοξος ευελπιστώ ότι η χώρα θα βρει το δρόμο της και η Αριστερά θα δράσει έγκαιρα και έγκυρα. Αρκεί να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του…
