Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: Από την Κερατέα… στη Χαλκιδική! Μία «τρελή» συνέντευξη γεμάτη μουσική, όνειρα για τη ζωή και αγώνα.
Συνέντευξη στην Ελπίδα Φαρδογιάννη
Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, ή αλλιώς ο «άνθρωπος ορχήστρα», συγκαταλέγεται στους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της νέας γενιάς, παίζοντας πάνω από 20 μουσικά όργανα, τραγουδώντας, γράφοντας μουσική, αλλά και στίχους.
Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από τη συνεργασία του με μερικά από τα κορυφαία ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, ενώ πρόσφατα πρόσθεσε στο ενεργητικό του ένα ακόμη άλμπουμ, το οποίο ξεχωρίζει για τον «πάντρεμα» μουσικών ακουσμάτων από όλο τον κόσμο, καθώς και για τη θεατρικότητα που ντύνει το κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
Ωστόσο, πέρα από την καλλιτεχνική του πορεία, ο Άλκης έχει ξεχωρίσει για την ευαισθησία του απέναντι στο περιβάλλον, αλλά και προς τον ίδιο τον άνθρωπο. Οι περισσότεροι τον θυμούνται να στηρίζει τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στη δημιουργία του ΧΥΤΑ. Σήμερα, ο ίδιος εκφράζει ανοιχτά τις απόψεις πάνω στο πολύκροτο ζήτημα της εξόρυξης χρυσού στη Β.Α Χαλκιδική δηλώνοντας πρόθυμος να δώσει το «παρών» στην Ιερισσό σε μία μελλοντική συναυλία.
Βρισκόμαστε ξανά, δύο χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου μέσα σε αυτή τη διετία;
Στη ζωή μου δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Τρέχω 24 ώρες το 24ωρο. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι έχουν δυσκολέψει γενικότερα τα πράγματα γύρω μας. Έχουν φύγει πάρα πολλοί Έλληνες στο εξωτερικό, καθώς και πάρα πολλοί φίλοι μου. Και το λέω με πόνο, γιατί αυτά τα άτομα είναι πολύ «δυνατά» κεφάλια. Εγώ δε βλέπω καμία ανάπτυξη και αυτό είναι που μου τη δίνει. Εμείς πάλι, εδώ είμαστε, παλεύουμε.
Έρχεσαι στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Πλούτος» του Αριστοφάνη. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με το Διονύση Σαββόπουλο;
Με το Διονύση είχαμε συνεργαστεί πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια όταν με είχε επιλέξει στους «Αχαρνής» ως κορυφαίο στους νέους κανταδόρους. Εκεί έκανα το ρόλο του Νίκου Παπάζογλου. Εμφανιστήκαμε στο Ηρώδειο, αλλά και στο Μέγαρο Μουσικής στη Θεσσαλονίκη και όλο αυτό ήταν πραγματικά μεγάλη τιμή για μένα. Όσον αφορά τον Πλούτο, μου τηλεφώνησε και μου είπε με τη χαρακτηριστική του φωνή «Σε χρειάζομαι για τον Πλούτο». Είναι φοβερή εμπειρία να δουλεύεις με το Διονύση, με το Χρήστο Λούλη, το Μάκη Παπαδημητρίου, την Αμαλία Μουτούση, το Νίκο Κουρή. Όλη η ομάδα και όλα τα παιδιά στο χώρο μου έδωσαν πολλά πράγματα. Εμένα μου αρέσει να πειραματίζομαι. Εδώ κάνω το χαρακτήρα μου, τον άνθρωπο ορχήστρα. Γενικά, όλη η παράσταση είναι σαν τσίρκο, σαν commedia dell’arte, και Σαββοπουλική βέβαια, ντυμένη με τις μουσικές του Διονύση. Είναι σαφέστατα μια πολύ σημαντική εμπειρία. Παίξαμε στην Επίδαυρο, πράγμα που μας έδωσε πολλή ενέργεια, συνεχίσαμε σε όλη την Ελλάδα και τώρα κλείνουμε στο Ηρώδειο.
Αν ο Αριστοφάνης ζούσε σήμερα, θα έγραφε διαφορετικά τον Πλούτο;
Όχι, δε θα ‘χε αλλάξει ούτε κόμμα. Είναι σα να μιλάει για το σήμερα. Έχοντας παρακολουθήσει και διαβάσει Αριστοφάνη, όλα του τα έργα είναι επίκαιρα. Μάλλον ήταν προφητικός, ή καλύτερα όπως λέει και ο Διονύσης στην παράσταση «μήπως 3000 χρόνια εμείς οι Έλληνες είμαστε οι ίδιοι μαλάκες;»
Ας περάσουμε τώρα στην καριέρα σου ως τραγουδοποιός και τραγουδιστής. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός σου δίσκος με τίτλο «Ένας τρελός». Πες μου λίγα λόγια γι αυτό.
Αυτό το cd έγινε με πάρα πολλή αγάπη, πολλή δουλειά και κόπο. Είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή από την «Artings», δική μου εταιρία, στούντιο και ωδείο. Ουσιαστικά, εγώ δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που κυκλοφορεί δίσκο κάθε χρόνο. Πιστεύω ότι όταν έχεις κάτι να πεις βγαίνεις και το λες, αλλιώς κάθεσαι σπίτι σου. Το προτιμώ αυτό. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι μια εξέλιξη, είναι κατά κύριο λόγο θεατρικός, υπάρχει πρόζα. Σε αυτόν συμμετέχουν πάρα πολλοί φίλοι, επώνυμοι και μη, όπως η Εβελίνα Παπούλια, η Κατερίνα Παπουτσάκη, που λέει ένα εξαιρετικό κομμάτι, ο Δημήτρης Σταρόβας, ο Σάκης Μπουλάς, ο Γιώργος Δημοσθένους, εκπληκτικός τραγουδιστής και τραγουδοποιός, ο Γιώργος Χατζής, πολλοί μουσικοί, ένα ιταλικό συγκρότημα οι Khaossia, και γενικά πολύς κόσμος. Είναι ένα «τρελό» cd, το οποίο έχει απ΄ όλα , όπως και η εποχή στην οποία ζούμε.
Να σε γυρίσω μερικά χρόνια πίσω, στην Κερατέα. Εσύ στήριξες από την πρώτη στιγμή τον αγώνα των κατοίκων, είτε μέσα από καλλιτεχνικές δράσεις, είτε μέσα από τα social media, όπου έκανες το δικό σου αγώνα προκειμένου να ενημερώσεις και να ευαισθητοποιήσεις τον κόσμο. Πώς βίωσες το όλο κλίμα;
Αρχικά είμαι κάτοικος Κερατέας. Δεν είμαι από εκεί, αλλά εκεί μεγάλωσα από την 6η Δημοτικού. Είμαι Βυρωνιώτης, αλλά κάναμε αποκέντρωση. Το πρόβλημα το ένιωσα από τη ρίζα του. Θυμάμαι που χτύπησαν «οι σειρήνες του πολέμου» όταν ήμουν παιδάκι και φύγαμε από το σχολείο για να κάνουμε την πρώτη μας διαδήλωση ενάντια στα σκουπίδια. Ποτέ οι κάτοικοι δεν είπαν «Δε θέλουμε τα σκουπίδια», αντίθετα θέλουν να τα διαχειριστούν, όχι όμως με απαρχαιωμένους παγκοσμίως τρόπους. Πας δηλαδή στο Βερολίνο ή στο Άμστερνταμ, βλέπεις ένα πάρκο και από κάτω έχει ολόκληρα εργοστάσια διαχείρισης των απορριμμάτων, τη στιγμή που εδώ μιλάμε ακόμα για ΧΥΤΑ. Εγώ βοήθησα τα παιδιά. Με τη νεολαία «στήσαμε» φεστιβάλ. Ξέρω ότι πολλές από τις κινήσεις που έκανα με απέκλεισαν από άλλα πράγματα, αλλά δε με ενδιαφέρει. Εγώ θέλω να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια όταν τραγουδάω και αυτό κάνω. Δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος σε ένα δράμα. Στην Ελλάδα βλέπουμε πως είναι τα πράγματα. Εδώ διάβασα ότι κλείνει το Καποδιστριακό, δηλαδή ζούμε μία χούντα. Αυτό όμως που πιστεύω, κανείς δεν μπορεί να μου το αλλάξει, και θα λέω τη γνώμη μου χωρίς να σκέφτομαι τις επιπτώσεις.
Το περασμένο καλοκαίρι είχα την τύχη να βρεθώ στην Ιερισσό και να παρακολουθήσω από κοντά το 3ο Θερινό Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θιάσων, στο οποίο έλαβε μέρος και η Πειραματική Σκηνή «Θέσπις» της Κερατέας με ένα αρκετά ενδιαφέρον απόσπασμα.
Ναι. Το έργο αυτό λέγεται «Τα σκουπίδια» και είναι του Γιάννη Ξανθούλη. Ήταν μια πρόταση που είχα κάνει εγώ στη θεατρική ομάδα. Ο Γιάννης μας έδωσε την άδεια, και τον ευχαριστούμε γι αυτό, και εγώ έκανα τη μουσική. Ήταν μία φοβερή παράσταση. Τα παιδιά όταν με ρώτησαν τους είπα ότι σαφώς θα πάμε στην Ιερισσό όταν μας καλέσουν. Ήταν πολύ συγκινητικό που πήγαν και έπαιξαν εκεί. Εγώ γύριζα ανά την Ελλάδα και δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι εκεί.
Μέσα από το Φεστιβάλ ο θίασος της Κερατέας ενημέρωσε τις υπόλοιπες θεατρικές ομάδες, καθώς και τους κατοίκους της Ιερισσού, για τα όσα λάμβαναν και λαμβάνουν χώρα στην περιοχή, αλλά ταυτόχρονα ενημερώθηκαν και για τα όσα συμβαίνουν στις Σκουριές και την Ιερισσό. Εσύ τι γνωρίζεις για όλα αυτά;
Γνωρίζω πολλά πράγματα. Από την πρώτη στιγμή φρόντισα να ενημερωθώ για να έχω γνώμη επί του θέματος, γιατί έχω ακούσει διάφορους να μιλάνε σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, ακόμη και μορφωμένους ανθρώπους με πτυχία. Η γνώση όμως δεν είναι μόνο τα πτυχία, είναι η παιδεία γενικότερα, η οποία λείπει από την Ελλάδα, όπως και η συνείδηση. Όταν έχεις δει σε άλλες χώρες, ακόμα και σε τριτοκοσμικές, σεληνιακά τοπία και μετά μπεις στο google maps και δεις την Ιερισσό, το πράσινο, τη φύση, νομίζω ότι δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις τι γίνεται. Υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι για να πάει μπροστά αυτή η χώρα και να έχει πόρους, χωρίς να καταστρέφουμε τη φύση μας. Δεν το διανοούμαι αυτό το πράγμα. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι που μας φταίει. Εδώ ο κόσμος χάνεται…
Ποιες ομοιότητες βρίσκεις μεταξύ των δύο «μετώπων»;
Οι ομοιότητες είναι ότι το κράτος θέλει να κάνει κάποια πράγματα για να πλουτίσουν κάποιοι φίλοι του, όπως γίνεται φυσικά σε όλους αυτούς τους τομείς. Εγώ έτσι το βλέπω. Από εκεί και πέρα συγκινήθηκα πραγματικά με τον κόσμο, που από την πρώτη στιγμή ήταν έξω. Και αυτό έγινε και στην Κερατέα. Όλος ο κόσμος ανεξαρτήτου «χρώματος» ήταν κάτω, γι αυτό και ο αγώνας ήταν δυνατός. Αυτό βλέπω και στην Ιερισσό. Μικροί και μεγάλοι, ενωμένοι όλοι μαζί για να γίνει κάτι σωστό μια φορά στη χώρα μας, το οποίο βέβαια δε γίνεται, και δεν ξέρω πως θα συνεχίσει.
Θεωρείς ότι ο κόσμος είναι ενημερωμένος ή έχει μπει στο παιχνίδι των μίντια;
Σίγουρα, ο κόσμος μπαίνει στο παιχνίδι των μίντια, θέλοντας και μη. Και αυτό το έζησα στην Κερατέα. Άλλα έβλεπαν τα μάτια μου, άλλα άκουγαν τα αυτιά μου και άλλα έβλεπα στο γυαλί ή διάβαζα και στο διαδίκτυο. Δηλαδή πάλι καλά που υπάρχει και το διαδίκτυο. Σκέψου χρόνια πριν, πόσα έχουν περάσει την ώρα που εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου ήταν “ό, τι πει η τηλεόραση”, σήμερα άμα βλέπεις τηλεόραση και την πιστεύεις, πρέπει να το κοιτάξεις.
Τον περασμένο Μάιο έγινε μια πολύ μεγάλη συναυλία στην Ιερισσό ενάντια στην εξόρυξη με τη συμμετοχή σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Αγγελάκας κ.ά. Στις 5 Οκτωβρίου είναι προγραμματισμένη μία ακόμα συναυλία στη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά, στην οποία πρόκειται να λάβουν μέρος εξίσου σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Μελίνα Κανά και αρκετοί από εκείνους που έδωσαν το «παρών» στην Ιερισσό. Εσύ θα ήθελες να συμμετάσχεις σε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον προκειμένου να στηρίξεις τον αγώνα των κατοίκων;
Εγώ το έχω πει από την πρώτη στιγμή και απορώ γιατί δεν με έχουν καλέσει ακόμα. Ο σκοπός φυσικά δεν είναι μόνο να καλέσεις κάποιον. Εγώ είμαι ανοιχτός σε μια τέτοια πρόταση, γιατί με έχουν συγκινήσει οι άνθρωποι που ζουν εκεί, που αγωνίζονται, ειδικά κάποιες γιαγιάδες που πολύ τις χάρηκα. Όποτε πάντως με καλέσουν, πιστεύω ότι θα το απολαύσω σίγουρα από το μικρόφωνο.
Ως καλλιτέχνης, τραγουδοποιός και τραγουδιστής, θεωρείς ότι το επαναστατικό πνεύμα πηγάζει και μέσα από τη μουσική; Εσύ προσπαθείς να εκφράσεις κάτι τέτοιο με τη μουσική και τους στίχους σου;
Εγώ δεν προσπαθώ τίποτα. Ό, τι σκέψεις και συναισθήματα έχω βγαίνουν στις νότες, στο χαρτί. Από εκεί και πέρα, πάλι με κόστος δικό μου ποτέ δεν ήμουν ενταγμένος πουθενά. Άλλοι με θέλουν από δω, άλλοι από εκεί. Εγώ πιστεύω ότι όλα είναι θέμα παιδείας, να μάθουμε να είμαστε σωστοί. Τι να μου πεις για ιδεολογία όταν πετάς τη γόπα σου κάτω ή τα σκουπίδια σου έξω από το αυτοκίνητο, ή ακόμη όταν δε σέβεσαι το διπλανό σου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και σίγουρα στην εποχή που ζούμε σήμερα όλοι έπρεπε να είμαστε στο δρόμο και να λυσσάμε. Από εκεί και πέρα εκλογές έρχονται και να δούμε τι θα αποφασίσει ο κόσμος με όλη την τρομοκρατία των μίντια. Σίγουρα πάντως η βία δεν είναι λύση. Και στην Κερατέα ακόμα, εγώ ήμουν κατά της βίας. Με το ταμπούρο μου κάναμε μουσικές. Πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι διαμαρτυρίας. Κάθε άνθρωπος έχει τα πιστεύω του, τα οποία και σέβομαι, φτάνει μόνο να μην πληγώνουν άλλους ανθρώπους.
Εσύ ψηφίζεις;
Ψηφίζω, και πάντα ψήφιζα, γιατί διαφορετικά πώς θα αλλάξει κάτι; Θα μου πεις και ποιόν να ψηφίσεις για να αλλάξει; Δεν ξέρω… Μικρά κόμματα… Θα δείξει. Ψηφίζω όμως γιατί πρέπει να συμμετέχεις. Θα αποφασίσουν οι άλλοι δηλαδή για σένα; Και μετά εσύ τι θα λες; Θα κάθεσαι στο καφενείο και θα λες δεν ψηφίζω; Και πώς αλλάζεις κάτι;
Τελευταία ερώτηση εμπνευσμένη από τους στίχους των τραγουδιών σου. Τι χρειάζεται τελικά για να επιβιώσει κανείς σε αυτή την κοινωνία; Να είναι τρελός; Να είναι χαμαιλέοντας και να προσαρμόζεται στις αλλαγές; Ή να μην πληρώνει το νοίκι του;
Ωραία ερώτηση. Κοίταξε, όλα μαζί χρειάζονται. Για να κάνεις αυτό που κάνω εγώ ας πούμε, έχοντας επενδύσει τα πάντα σε αυτό πρέπει να είσαι τρελός. Και γι αυτό ονόμασα και έτσι το δίσκο. Ακόμη και το να κυνηγάς τα όνειρά σου σήμερα είναι τρελό. Ρωτάω πχ. τους μαθητές μου στο ωδείο «Τι θέλετε να γίνεται όταν μεγαλώσετε;», Μου απαντάν. «Χμ, ωραία» τους λέω, «Και σε ποιά χώρα θα πάτε να ζήσετε;» και όλοι έχουν έτοιμη την απάντηση! Αυτό είναι πολύ τραγικό, και ακόμα τραγικότερο για τα ίδια τα παιδιά. Και ‘γω άμα ήμουν πιο νέος και έβλεπα τι γίνεται θα ήθελα να φύγω τρέχοντας. Την αγαπάω τη χώρα μου, αλλά σήμερα φοβάσαι και να το πεις, σε παρεξηγούν και αυτό είναι το φοβερό. Δε φταίει όμως η χώρα που σε πληγώνει, φταίνε οι άνθρωποι. Γι αυτό και πρέπει όλοι λίγο πολύ να γίνουμε τρελοί και να κυνηγάμε τα όνειρά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να πατάμε επί πτωμάτων.
Όσον αφορά το θέμα με το νοίκι, εγώ ποτέ δεν είχα, ούτε τώρα έχω να πληρώσω το νοίκι μου, αλλά δεν πειράζει. Όλη η Ελλάδα δεν έχει να πληρώσει το νοίκι της. Τελικά, το πιο σημαντικό είναι να είσαι γεμάτος μέσα σου και ευτυχισμένος και όχι να φτάνεις 30 χρονών και να συνειδητοποιείς ότι αυτό που κάνεις πλέον δε σου αρέσει. Πάντα πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας, με κόπο και πτώσεις. Καλύτερα να μην έχεις να φας αλλά να είσαι ευτυχισμένος, παρά να αισθάνεσαι φυλακισμένος και να παλεύεις με την κατάθλιψη.
http://www.veryround.gr/
