Του
Γιώργου Ιατρού
Στις
9 Μαρτίου 2011, ο Μίκης Θεοδωράκης που
τίμησε τον αγώνα των κατοίκων της
Κερατέας κατά του ΧΥΤΑ στον αρχαιολογικό
χώρο του Οβριοκάστρου και ήρθε στο
μπλόκο μας είπε μεταξύ των άλλων “….για
αυτήν την πόλη πρέπει να γραφτεί στο
μέλλον ένα μυθιστόρημα, ένα έπος για
την πάνδημη αντίσταση της...”.
Το
μυθιστόρημα αυτό δεν έχει γραφτεί ακόμη,
είναι πολύ νωρίς άλλωστε, πέρασαν 3
χρόνια από τότε, όμως έχουν κυκλοφορήσει
έως τώρα 6 βιβλία με αναφορές στον αγώνα
μας υπέρ και κατά που θα επιχειρήσω να
τα παρουσιάσω :
- Ο καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Brikbeck του Λονδίνου, Κώστας Δουζίνας στο βιβλίο του « Αντίσταση και φιλοσοφία στην κρίση » ( Αλεξάνδρεια 2012 ) εξάρει τον αγώνα μας και παραθέτει τον προβληματισμό του στο κεφάλαιο « Ονοματοδοσία » ( σελ. 139-141 ) και « Αντιστάσεις. Υπατία, Κερατέα, Σύνταγμα οι τόποι και οι τύποι της Αντίστασης » ( σελ. 142-146 ) αναφέρει χαρακτηριστικά : [...]η πολιτική της αντίστασης, όπως κάθε πολιτική, λειτουργεί μέσω της απόδοσης ονομάτων. Μια συγκέντρωση, μια διαμαρτυρία, μια εκδήλωση ανυπακοής υπερβαίνει την παροδική της υπόσταση και αποκτά ταυτότητα και αποτελεσματικότητα μόνο αποκτώντας όνομα. Ο Δεκέμβρης είναι ένας χρονικός προσδιορισμός. Οι πρόσφατοι αγώνες παίρνουν το όνομα τοπωνυμίων : Υπατία, Κερατέα, Σύνταγμα. Γιατί ; Σύμφωνα με τον Μισέλ Ντε Σερτώ, η αντίσταση στις πόλεις παίρνει στρατηγικές και τακτικές μορφές « Η στρατηγική θέτει ως αξίωμα έναν τόπο που να μπορεί να οριοθετήσει ως ένα ίδιον[...]Το “ Ίδιον ” συνιστά νίκη του τόπου επί του χρόνου » [...]
[...]Η
Υπατία και η Κερατέα από την άλλη,
αξιοποίησαν τη σταθερότητα του χώρου,
μετατρέποντας τον σε αμυντική βάση. Εδώ
ο χρόνος έμεινε μετέωρος ( ο χρόνος προς
το θάνατο ή ο χρόνος της υποχώρησης της
κυβέρνησης ) και προτεραιότητα πήρε η
ιερότητα της οικίας ή του ασύλου αυτού
που δεν μπορεί να συληθεί[...]Η Κερατέα
φανερώνει τη δημοκρατική της ανεπάρκεια
και τον αυταρχισμό της εξουσίας. Η
περίπτωση της Κερατέας αποτελεί το πιο
κοινό είδος της ανυπακοής, αλλά και το
πιο ευάλωτο στην κατηγορία της υποκρισίας,
ακριβώς επειδή συντάσσεται με τα τοπικά
συμφέροντα. Υποστήριξα νωρίτερα ότι ο
έλεγχος της ανυπακοής για την ηθική της
ακεραιότητα είναι σχετικά εύκολος[...]
- Αλλά και στην ελληνική λογοτεχνία έχει περάσει πλέον ο αγώνας μας με τον συγγραφέα Βαγγέλη Ραπτόπουλο όπου και στα δύο τελευταία του βιβλία κάνει μικρές αλλά καίριες αναφορές. « Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας » ( Ίκαρος 2012 ) είναι ένα βιβλίο χρονικό της δεκαετίας του 2000 με άρθρα του συγγραφέα για την λογοτεχνία και την πολιτική κυρίως. Στιος σελίδες 634-636 υπάρχει το κεφάλαιο με τίτλο « Κερατέα » ( είχε δημοσιευθεί στην Ελευθεροτυπία κατά τη διάρκεια του αγώνα μας ). Πρόκειται για ένα μικρό ρεπορτάζ από την επίσκεψη του στο μπλόκο μας, όπου η γραφή του σαν κάμερα μας θυμίζει εκείνες τις αξέχαστες σε όλους μας μέρες :
Προχωράμε
στα σκοτεινά. Μπροστά μας, από το οδόφραγμα
των ΜΑΤ, εκτοξεύεται κάθε τόσο μια λεπτή,
πράσινη, φωτεινή ακτίνα, μάλλον λέιζερ,
που χορεύει γύρω και πάνω μας. Είναι
Κυριακή βράδυ, μετά τις εννιά, και δεν
υπάρχει κανείς άλλος ανάμεσα σε εκείνους
και σ’ εμάς[...]
[...]αλλά
για μένα όλα είναι άγνωστα και φοβιστικά.
Λογαριάστε και την υγρασία που με έχει
διαποτίσει. Του ζήτησα, λοιπόν, να
γυρίσουμε στο παράπηγμα με την αναμμένη
ξυλόσομπα, όπου βρίσκουν καταφύγιο οι
Κερατιώτες. Με κερνάνε τσίπουρο, τυρόπιτα
και αλμυρά κουλουράκια. Στον τοίχο είναι
στερεωμένα τα δημοσιεύματα που αφορούν
τον αγώνα τους, από τα οποία μ’ εντυπωσιάζει
μια ολοσέλιδη γελοιγραφία του Γιάννη
Ιωάννου από την εφημερίδα Έθνος[...]
[...]Σηκώνομαι
να φύγω περασμένα μεσάνυχτα. Αντί να
λιγοστέψουν, οι κάτοικοι μέσα κι έξω
από το παράπηγμα έχουν μάλλον αυξηθεί.
Το ίδιο κι όσοι σουλατσάρουν μέχρι το
οδόφραγμα των ΜΑΤ. Αυτό θα πει πάνδημη
εξέγερση. Ένα αυτοκίνητο με σβησμένα
φώτα σταματάει κάθετα στη λεωφόρο
Λαυρίου
και οι κάτοικοι ξεφορτώνουν παλιά
λάστιχα, που τους βάζουν φωτιά[...]
[...]Καθ’
οδόν προς το σπίτι μου σκέφτομαι το
ηθικό δίδαγμα : Όταν σε αντιμετωπίζουν
σαν σκουπίδι, ξεσηκώνεσαι για να νοιώσεις
άνθρωπος.
- Όμως και στο μυθιστόρημα του « Η πιο κρυφή πληγή » ( Ίκαρος 2012 ) ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος δεν μας ξεχνά. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε : “ Μια σύγχρονη ερωτική ιστορία με φόντο τα Δεκεμβριανά του 44. Ένας ισόβιος έρωτας στην εποχή των στιγμιαίων ερώτων και ο εφιάλτης του εμφυλίου στα χρόνια της κρίσης ”. Ομολογώ ότι πέρσι που κυκλοφόρησε το βιβλίο είχα βρει υπερβολικό αυτό το “ εφιάλτης του εμφυλίου στα χρόνια της κρίσης ”. Ένα χρόνο μετά όμως με τις 3 γνωστές δολοφονίες νέων ανθρώπων φοβάμαι ότι θα πρέπει μάλλον να το ξανασκεφθώ. Στην σελ. 425 λοιπόν στο ρεπορτάζ της ηρωϊδας Νίκης για τους αγανακτισμένους και την Πλατεία Συντάγματος ανάμεσα στα πολυπληθέστατα μεσαία στρώματα, από παιδιά μέχρι παππούδες, νοικοκυρές και οικογενειάρχες, ανθρώπους που δεν πάτησαν ποτέ πριν το πόδι τους σε διαδηλώσεις είναι και οι ξεσηκωμένοι κάτοικοι της Κερατέας...
Το
μυθιστόρημα αυτό θα παρουσιασθεί και
στην Κερατέα με πρωτοβουλία της Χρυσής
Τομής από το συγγραφέα και δημοσιογράφο
Κώστα Αρβανίτη, το Σάββατο 9 Νοεμβρίου
και ώρα 7 το βράδυ.
- Μόλις κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 2013 τα « Πρακτικά της ΙΔ Επιστημονικής Συνάντησης ΝΑ Αττικής » ( Καλύβια Θωρικού 2013). Εκεί σε δώδεκα σελίδες ( 207-218 ) είναι δημοσιευμένο “ Το χρονικό του αγώνα μας ...( 1996-2011) ” με την δική μου υπογραφή. Επιγραμματικά αναφέρονται όλες οι εκδηλώσεις αντίστασης αλλά και γεγονότα που μας σημάδεψαν κι αφορούν δύο περιόδους, της π.Μ ( προ ΜΑΤ ) εποχής με τα γεγονότα 1996,2003,2005 και τη τετραετία 2007-2010 καθώς και τα γεγονότα των 128 ημερών μετά την εισβολή των ΜΑΤ ( 11/12/2010 – 18/4/2011 ). Είναι η πρώτη φορά που καταγράφονται συνολικά όλες οι εκδηλώσεις του αγώνα μας σ’ ένα βιβλίο.
- Όμως υπάρχουν και βιβλία που είναι επικριτικά για τον αγώνα μας. Οφείλουμε βέβαια κι αυτά να τα παρουσιάσουμε και να τα σχολιάσουμε.
Με
τίτλο « Η Βία
» ( Πόλις 2012 ) κυκλοφόρησε ένα βιβλίο
συλλογικό έργο 5 δημοσιογράφων, Ξένια
Κουναλάκη, Πάσχος Μανδραβέλης, Μιχάλης
Μήτσος, Τζίνα Μοσχολιού, Τάσος Παππάς.
Εκεί λοιπόν ( Το βρήκατε! ) ο Πάσχος
Μανδραβέλης που είναι κολλημένος με
την μπάλα...δηλ. τον αγώνα της Κερατέας
στην εργασία του « Η ιδεολογική συνιστώσα
της βίας » γράφει : “
Όταν ένας λαός έχει διδαχθεί επί έτη
ότι δεν είναι κακό να συγκρούεται με
τους αστυνομικούς για έναν ΧΥΤΑ τότε
θεωρώ πολύ φυσική τη σύγκρουση της
Χρυσής Αυγής για το κέντρο μεταναστών
στην Κόρινθο ”
( σελ.53 ).
Καμία
λέξη για την κρατική βία των ΜΑΤ στην
Κερατέα, καμία λέξη για την τελεσίδικη
εφετειακή απόφαση των ελληνικών
δικαστηρίων που καταδίκασαν την εισβολή
της 11/12/2010. Σημασία έχει η σπίλωση του
αγώνα μας και η ελεεινή, απαράδεκτη και
σκόπιμη σύγκριση με την Χρυσή Αυγή. Έχω
ξαναγράψει για αυτόν τον κήνσορα της
μνημονιακής πολιτικής, τον υποκριτή
που μας σηκώνει το δάχτυλο στο άρθρο
μου « Αριστοτέλης ή Πάσχος Μανδραβέλης
». Ως γνωστόν κατάγεται από την Κοζάνη,
όπως και ο τέως υπουργός Παπαπακωνσταντίνου
κι η γυναίκα του ήταν ιδιαίτερα του,
όπως και η τέως υπουργός Παιδείας Άννα
Διαμαντοπούλου όπου επί εποχής της το
θέμα της έκθεσης στις πανελλήνιες ήταν
επιλογή από άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη(!!!)
Όμως τι ψύχωση έχει πάθει ο άνθρωπος με
την Κερατέα ; Μου θυμίζει στ’ αλήθεια
τον Τζόε Ντάλτον που γινόταν κόκκινος
σαν πατζάρι όταν έβλεπε τον Λούκυ Λουκ
στο ομώνυμο κόμικ.
- Στο βιβλίο του « Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία » ( Επίκεντρο 2013 ) ο Δημήτρης Ψυχογιός, δημοσιογράφος μεταξύ των άλλων στο Βήμα ( Διόδωρος ) στις σελ. 10,45,84,106 αναφέρεται επικριτικά και χλευαστικά στον αγώνα μας. Με αποσπάσματα όπως “ με την βία ακύρωσαν την θεσμοθετημένη από τα όργανα της πολιτείας απόφαση για εγκατάσταση ΧΥΤΥ στη περιοχή 5 χλμ απόσταση από τη πόλη τους σ’ ένα μέρος περίκλειστο κι έρημο νεκροταφείο αυτοκινήτων και βρεφοκομείο αυθαιρέτων ”. Ο συγγραφεάς δείχνει ότι είναι εντελώς άσχετος και δεν έχει ερευνήσει καθόλου το θέμα και γράφει ότι του κατέβει από τα γραφεία του. Θα τον ρωτήσω όμως ευθέως γιατί το « ΒΗΜΑ » ουδέποτε δεν δημοσιεύει τον αντίλογο σε επιστολές που στείλαμε και πριν τις 128 ημέρες σε άρθρα του ; Κι ακόμη είναι ή δεν είναι το Οβριόκαστρο αρχαιολογικός χώρος ; Υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι α’ και β’ διαλογής ; και τέλος γνωρίζει την τελεσίδικη εφετειακή απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών που καταδίκασε την εισβολή ;
- Κλείνοντας δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην διπλωματική εργασία : « Περιβαλλοντικά κινήματα και τοπικές διαμαρτυρίες : το φαινόμενο NIMBY η περίπτωση της Κερατέας », του πτυχιούχου του Παντείου Πανεπιστημίου Άγγελου Ευαγγελινίδη ( τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, επιβλέπων καθηγητής Δρ Σ. Σεφεριάδης ).
Έμεινα
έκπληκτος με τις 108 σελίδες της διπλωματικής
εργασίας, με την πλούσια βιβλιογραφία,
την δουλειά που έχει πετάξει αυτός ο
νέος άνθρωπος γνωστός μας, αφού έχει
πάρει συνεντεύξεις σε πάρα πολλούς
Κερατιώτες. Πολυ συχνά – γράφει – στον
πρόλογο του οι τοπικές αυτές διαμαρτυρίες
ταξινομούνται από τους αντιπάλους τους
με τον χαρακτηρισμό NIMBY
( not
in
my
backyard
– όχι στην αυλή μου ) προκειμένου να
χαρακτηριστούν ως ιδιοτελείς και
εγωιστικές και μη σκεπτόμενες με βάση
το δημόσιο συμφέρον. Τα αποτελέσματα
της έρευνας έδειξαν αποδόμηση του
χαρακτηρισμού ΝΙΜΒΥ ως επιπόλαιου,
παρωχημένου και αναχρονιστικού για το
κίνημα της Κερατέας και κατέληξε ότι η
τοπική κοινωνία που δεν αποθαρρύνεται
αντιμέτωπη με κατασταλτικές και βίαιες
πράξεις είναι ελπιδοφόρα και εγείρει
την επιτακτική ανάγκη για ουσιαστική
διαβούλευση.
Θα
διάβαζαν ποτέ ο κ. Μανδραβέλης, Ψυχογιός,
Πρετεντέρ, αφοί Καψή, ο Μεγάλος Τραγουδιστής
κ.α την διπλωματική εργασία του Άγγελου
; Δεν το νομίζω. Η υπεροψία τους δεν τους
το επιτρέπει. Αυτοί όλα τα ξέρουν, όλα
τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Για την
δική τους βία πότε αλήθεια θα γραφτεί
ένα βιβλίο ;
Εκείνο
όμως που ξέρω είναι ότι νέοι άνθρωποισαν
τον συντάκτη της διπλωματικής αυτής
εργασίας ( σας διαβεβαιώνω ως εκπαιδευτικός
υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην Κερατέα...)
αποτελούν την ελπίδα μας και μας δίνουν
κουράγιο και δύναμη σ’ αυτούς τους
χαλεπούς καιρούς.
Γιώργος
Π. Ιατρού
Μαθηματικός
Υ.Γ
Είναι το πρώτο από τα 3 άρθρα μου με
αφορμή τα 3 χρόνια από την εισβολή των
ΜΑΤ στην Κερατέα 11-12-2010
Διαβάστε επίσης:
Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ (Προσωπικές εμπειρίες του Γιώργου Π. Ιατρού)
Την δεκαετία 1960-1970 και λίγο μετά θυμάμαι πιτσιρικάς στην αρχή και έφηβος αργότερα κατέβαινα στην Αθήνα στα μαγαζιά γύρω από το Μοναστηράκι, μαζί με τον πατέρα μου που είχε εμπορικό κατάστημα στα
