Τα δύο κτήρια-γκρεμίσματα, που αποτελούν το Κέντρο και των οποίων η ηλικία ξεπερνά τα εξήντα έτη, δεν χωρούν σε καμία περίπτωση τον αριθμό των ανθρώπων τούς οποίους πρέπει να στεγάσουν. Ετσι συνωστίζονται όπως μπορούν: μία πολυμελής οικογένεια σε κάθε δωμάτιο με μία κουζίνα. Μία τουαλέτα αντιστοιχεί σε τέσσερις με πέντε οικογένειες, ενώ από το 2010 έχουν ξεκινήσει οι ελλείψεις σε τρόφιμα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω, όπως καταγγέλουν στην «Ελευθεροτυπία», τουρκικής παρέμβασης ενάντια στην ύπαρξη του Κέντρου.
Η τουρκική κυβέρνηση θέλει να κλείσει το Κέντρο, όπως λένε, επειδή μέσα σε αυτό έρχονται σε επαφή Κούρδοι από ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, ενώ η κυβέρνηση Μπαρζανί τούς έχει εγκαταλείψει στη μοίρα τους.
 |
| Στα εγκαταλειμμένα κτήρια στεγάζονται πολυμελείς οικογένειες σε κάθε δωμάτιο, με κοινές τουαλέτες και ελλείψεις σε φάρμακα και τρόφιμα |
Πρέπει να τονιστεί ότι στους τροφίμους του Κέντρου, μερικοί εκ των οποίων διαβιούν στη χώρα επί κοντά είκοσι έτη, δεν έχει χορηγηθεί ακόμα άσυλο, πράγμα που έχει αποτέλεσμα να αδυνατούν να μετακομίσουν, ακόμη και εάν είχαν τη δυνατότητα να το πράξουν, και τους απαγορεύεται να πάνε στην Αθήνα έστω και προς ανεύρεσιν εργασίας, καταδικάζοντάς τους κατ' αυτόν τον τρόπο στη λιμοκτονία.
Οι 24 Ελληνες εργαζόμενοι του Κέντρου δουλεύουν απλήρωτοι εδώ και οκτώ μήνες, ενώ εν πολλοίς η εξασφάλιση του χώρου σε τρόφιμα, φάρμακα και λοιπά απαραίτητα γίνεται σε εθελοντική βάση από την τοπική κοινωνία. «Δεν ήρθαμε εδώ για ένα κομμάτι ψωμί», μας είπαν. «Αν θέλαμε ένα κομμάτι ψωμί είχαμε και στην πατρίδα. Κανείς δεν θέλει να φύγει από την πατρίδα του. Είμαστε εδώ γιατί περιμένουμε να φτιάξει η κατάσταση και να γυρίσουμε πίσω. Περνάνε αμάξια και μας πετάνε ένα ρούχο, όπως πετάνε το κόκαλο στο σκύλο. Το πρόβλημά μας είναι πολιτικό. Κάποιοι εδώ έχουν πολεμήσει απέναντι στους Τούρκους. Αν γυρίσουν πίσω θα τους σκοτώσουν. Κάποιοι γυρνούν, γιατί είναι τέτοιος ο καπιταλισμός εδώ που προτιμούν τον πόλεμο».
Το προηγούμενο καλοκαίρι οι πρόσφυγες προχώρησαν σε απεργία πείνας για διάστημα 22 ημερών, ευτυχώς δίχως θύματα, αλλά και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. «Την κάναμε και για εμάς και για τους εργαζομένους στο Κέντρο.
»Τους λέγαμε: Αν κλείσει το Κέντρο, εσείς τι θα κάνετε; Στόχος της Ελλάδας είναι να μας κάνει να σηκωθούμε να φύγουμε μόνοι μας, κόβοντάς μας τα απαραίτητα. Εχουμε ειδοποιηθεί πως σε ένα μήνα το πολύ πρέπει να βγούμε από το κτήριο για να γίνουν έργα αναστήλωσης, γιατί 3 Ρίχτερ σεισμός αν γίνει θα πέσει στα κεφάλια μας. Πού να πάμε; Δεν έχουμε πού να πάμε και εάν βγούμε από το κτήριο δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσουν να ξαναμπούμε μέσα. Θα μας στείλουν στην Κόρινθο ή στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου στέλνουν αυτούς που έρχονται χωρίς χαρτιά και όπου είναι σαν φυλακές. Τουλάχιστον εδώ είμαστε ελεύθεροι».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΥΓΚΟΥΝΑΚΗΣ - ΕΡΑΣΜΙΑ ΣΦΑΕΛΟΥ
