Υπάρχουν εποχές που τροφοδοτούν το αντικείμενο των ιδεολογικών αναζητήσεων των ανθρώπων καi άλλες που χαρακτηρίζονται από στασιμότητα και απραξία.
Σήμερα εποχή ιδεολογικής ρευστότητας και απομυθοποίησης των πάντων εγκλωβισμένοι σ΄ένα παραλήρημα τεχνολογίας κάποιες φορές ξεπροβάλλουν λίγοι, ελάχιστοι, τολμηροί που κάνοντας βήματα πίσω στο χρόνο ξεθάβουν αναμνήσεις και κομμάτια του εαυτού τους δίνοντας και σε μας έντονες συγκινήσεις. Αυτό το κάνουν ηρωϊκά δίνοντας μια διαφορετική νότα σ΄αυτήν τη δύσκολη και δίχως έλεος κατάσταση που όλοι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Ένας απ΄ αυτούς τους ανήσυχους ονειροπόλους είναι και ο συμπατριώτης μας ΒΑΓΓΕΛΗΣ Δ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ.
Από μικρός ήταν δαιμόνιος και επίμονος, διατηρώντας μια σχέση με το αυτοκίνητο λατρείας και αγάπης.
Μεγαλώνοντας με τον αδερφό του Κώστα και τις αδερφές του σ’ένα περιβάλλον με πατέρα οδηγό η επιλογή του επαγγέλματος ήταν μονόδρομος – αυτοκινητιστής. Πέρασαν χρόνια αλλά η φλόγα για να βρεί το αυτοκίνητο όπου έκανε τα πρώτα του μέτρα σαν οδηγός δεν είχε σβήσει.
Το αυτοκίνητο της οικογενείας ήταν ένα DODGE του 1939 4000 cm3 και 100 άλογα, επίτευγμα στα χρόνια του. Ύστερα από έντονη περιπλάνηση όπου μπορεί να φανταστεί κανείς το ανακάλυψε σε ένα περιβόλι 37 χρόνια σβηστό με τον χρόνο να έχει αφήσει σημάδια ανελέητα πάνω του. Εκείνο λες και τον περίμενε καρτερικά , ελπίζοντας ίσως τη δεύτερη νιότη του, φάνηκε πρόθυμο να τον ακολουθήσει στο όνειρο. Έτσι το 2008 μεταφέρθηκε στην Κερατέα όπου ξεκίνησε ένας αγώνας που κράτησε 6 και πλέον χρόνια μέχρι τη σημερινή του μορφή. Η αγάπη και η θέληση ήταν τα μόνα που περίσσευαν.
Βρίσκοντας με δυσκολία «δότες» ανταλλακτικών άλλα ίδια αυτοκίνητα απ όλη την Ελλάδα και όχι μόνο και συναρμολογώντας με ευλάβεια κομμάτι-κομμάτι ο Βαγγέλης έκανε την καρδούλα του αγαπημένου του αυτοκινήτου να ξαναχτυπήσει ένα μουντό απόγευμα Μ. Δευτέρας το 2009.
Τότε με δάκρυα δόθηκε σ όλους μας και ειδικά στον μικρό Δημήτρη που κοιτούσε με απορία, μην αντέχοντας το θόρυβο, η υπόσχεση ότι πρέπει να ολοκληρωθεί το εγχείρημα πάση θυσία.
Οι δυσκολίες πολλές τα ανταλλακτικά ανύπαρκτα οι απογοητεύσεις διαδεχόταν η μια την άλλη, άπειρα ξενύχτια, χαμένοι απ όλους και απ όλα, όλοι μας. Με εφευρετικότητα και υπομονή ο Βαγγέλης σαν καλός καπετάνιος στην φουρτούνα έμενε όρθιος, έβρισκε λύσεις εκεί που όλα φαίνονταν ότι είχαν τελειώσει.
Δείχνοντας εμπιστοσύνη και δουλεύοντας μαζί με τους τεχνίτες που είχαν την ίδια λατρεία για το αυτοκίνητο και άπειρο μεράκι το εγχείρημα πέτυχε.
Σήμερα στα 62 του χρόνια καμαρώνει δίπλα στο «γιό» του, το Dodge, όπως συνήθιζε να τον πειράζει η γυναίκα του Πόπη ξέροντας ότι έχει καταφέρει κάτι το μοναδικό όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.
Κάθε βόλτα του Dodge μαγνητίζει τα βλέμματα, φέρνοντας αναμνήσεις στους παλαιότερους και έκπληξη στους νεότερους. Είναι κάτι που δεν μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχει, λες και δραπέτευσε από το παρελθόν.
Αυτό είναι το τρανό παράδειγμα της ανθρώπινης θέλησης, όταν το θέλω συναντά το μπορώ. Με την αμέριστη συμπαράσταση και υπομονή της οικογένειάς του, ο Βαγγέλης έφτασε ως στο τέλος της διαδρομής, στη δικιά του Ιθάκη. Αυτό το εγχείρημα έπρεπε να γίνει, κόντρα στα προγνωστικά και αποτέλεσε για όλους εμάς που ασχοληθήκαμε με αυτό, πρόκληση και αργότερα τρόπαιο.
Αν αργούσε λίγο αυτό θα γινόταν παλιοσίδερα σε κάποιο χώρο απόσυρσης όπου εκεί δεν συνθλίβονται μόνο οι λαμαρίνες, αλλά οι αναμνήσεις. «ΕΙΧΕ ΑΣΧΗΜΑ ΝΙΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΛΑ ΓHΡΑΤΕΙΑ» συνήθιζε να λέει ο Βαγγέλης με καμάρι!!!
Σ΄ ευχαριστώ Βαγγέλη που με εμπιστεύτηκες και μοιράστηκες με εμένα το όνειρό σου,
ο φίλος και κουμπάρος
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Μηχανικός Αυτοκινήτων
Οι άνθρωποι που δουλεψαν ατέλειωτες ώρες και μέρες γι αυτήν την καταπληκτική δουλειά ήταν:
Μηχανικός: Νικόλαος Αντωνίου
Φρένα: Χρήστος Πετρολιάγκης
Ηλεκτρολόγος: Χρήστος Γκίνης
Φανοποιός: Στέλιος Καραδημητρίου
Βαφή: Στ. Παππάς
Τοποθέτηση εξαρτημάτων και διακόσμηση: Βαγγέλης Αντωνίου
Ακολουθούν σχετικές φωτογραφίες
