Με πολλές βουλευτικές τροπολογίες που έγιναν δεκτές από τον υπουργό Περιβάλλοντος, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, υπερψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την ποινική προστασία του περιβάλλοντος και τη διαχείριση αποβλήτων.Ανάμεσα στις νέες ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν συγκαταλέγεται η τροπολογία για τη δημιουργίαγηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, η τροπολογία για την αναγνώριση του ιδιοκτησιακού στη Μάνη καθώς και η τροπολογία για την εγκατάσταση βιομηχανιών σε ζώνες οικιστικού ελέγχου.
Παράλληλα, σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής, ψηφίστηκε η διάταξη που δίνει τη δυνατότητα επιβεβαίωσης του ενδιαφέροντος από υποψηφίους παραγωγούς σε έργα ηλεκτροπαραγωγής από ΑΠΕ με καταβολή εγγυητικής επιστολής εντός μήνα.
Το νομοσχέδιο στοχεύει στη δημιουργία ενός συστήματος ποινικής προστασίας με τη θέσπιση αποτελεσματικών κυρώσεων για την προστασία του περιβάλλοντος.
Σχετικά με το θέμα της παραγωγής και διαχείρισης αποβλήτων, το νομοσχέδιο τροποποιεί την τρέχουσα νομοθεσία για τα απόβλητα και αποσκοπεί στην ενθάρρυνση της επαναχρησιμοποίησης και τηςανακύκλωσης των αποβλήτων, ενώ επεκτείνει την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει».
Επιπλέον, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει διατάξεις που αφορούν σε θέματα αρμοδιότητας του ΥΠΕΚΑ, σχετικά με τη ρύθμιση αυθαιρέτων και το εξαρτημένο τοπογραφικό διάγραμμα, τη ρύθμιση διάφορων θεμάτων χωροταξίας, πολεοδομίας και αστικής ανάπλασης, θεμάτων σχετικών με την ενέργεια, καθώς επίσης και τη ρύθμιση θεμάτων που αφορούν στη στελέχωση της Ειδικής Γραμματεία Επιθεώρησης Περιβάλλοντος.
Μεταξύ άλλων, το νομοσχέδιο προβλέπει τη διευκόλυνση για την έκδοση οικοδομικών αδειών για τουριστικές εγκαταστάσεις μέσα σε οικισμούς μέχρι 2.000 κατοίκους, τη μείωση της φορολόγησης σε διατηρητέα κτίρια καθώς επίσης και τη μείωση του προστίμου αυθαιρέτων στο 20% για παλλινοστούντες και ομογενείς.
Η ομιλία Υπουργού ΠΕΚΑ, Γ. Παπακωνσταντίνου, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ποινική προστασία περιβάλλοντος:
.....
Ξεκινώ με το ζήτημα της ανακύκλωσης και της διαλογής στην πηγή, γιατί στη συζήτηση που κάναμε καταρχάς, υπήρξε μια αίσθηση ότι η χώρα βρίσκεται στο μηδέν στα ζητήματα ανακύκλωσης. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να προχωρήσουμε στα ζητήματα επεξεργασίας των απορριμμάτων, πριν αποκτήσουμε μια στρατηγική για την ανακύκλωση και για τη διαλογή στην πηγή.
Αρχικά, να θυμίσω ότι στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας έχουν αυξηθεί σταθερά τα ποσοστά ανακύκλωσης και ανάκτησης των αποβλήτων. Με τα όποια προβλήματα –που υπάρχουν προβλήματα σήμερα- ανακυκλώνουμε περίπου το 55% των αποβλήτων συσκευασίας, το 35% του έντυπου χαρτιού, πάνω από το 55% συνολικά του χαρτιού, ενώ είμαστε πολύ πίσω στα βιολογικά απόβλητα, όπου εκεί το ποσοστό είναι πρακτικά μηδενικό. Αν δει κάποιος συγκεκριμένες δράσεις, για παράδειγμα τις μπαταρίες, βρισκόμαστε στο 37% σήμερα, όταν ο στόχος που είχε τεθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν 25%. Αν δούμε τα ελαστικά, έχουμε οδηγήσει σε αύξηση του ποσοστού ανάκτησης στο 96%, πράγμα νομίζω εξαιρετικά θετικό από μόνο του.
Σε αυτή τη λογική εμείς επιχειρούμε να βελτιώσουμε το σύστημα. Ένας από τους τρόπους με τον οποίο επιχειρούμε να το κάνουμε είναι με τον πραγματικό έλεγχο. Έχουμε ζητήσει να γίνει πραγματικός έλεγχος από ελεγκτικούς οίκους στα διαφορετικά συστήματα. Για το λόγο αυτό, μας προξενεί τεράστια κατάπληξη, όταν μια από τις οργανώσεις ανακύκλωσης επιχειρεί να κάνει ασφαλιστικά μέτρα κατά του Δημοσίου, για να σταματήσει το διαχειριστικό έλεγχο, με τον οποίο θα είναι σίγουρος ο πολίτης ότι γίνεται σωστή δουλειά. Έχουμε τεράστια κατάπληξη για την πρακτική αυτή.
Έρχομαι στο ζήτημα των σκουπιδιών και των εργοστασίων. Προσπερνώ τα θέματα που τέθηκαν. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που μιλάμε για εργοστάσια στα σκουπίδια η συζήτηση που εξελίσσεται να αφορά στο επίπεδο των υπερκερδών, που θα κερδίσουν κάποιοι βιομήχανοι. Παντού, σε όλη την Ευρώπη, υπάρχουν αυτά τα εργοστάσια που καλώς υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν. Στη χώρα μας είναι προφανές ότι παρόμοιες εγκαταστάσεις θα δημιουργήσουν επενδύσεις και θα ανοίξουν δουλειές και θα λύσουν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Βέβαια, ταυτόχρονα, καλά κάνουμε και έχουμε ξεκινήσει και μιλάμε για την ενεργειακή απόδοση και μάλιστα, για το πώς αυτό μπορεί να συνδεθεί με συγκεκριμένες βιομηχανικές δραστηριότητες, με τη τσιμεντοβιομηχανία, για παράδειγμα, όπου έχουμε ένα ανοιχτό διάλογο για το πώς θα εντάξουν στην παραγωγική τους διαδικασία την καύση εναλλακτικών καυσίμων για να μειωθεί το κόστος και ταυτόχρονα να μειωθεί και το κόστος της συλλογής των απορριμμάτων. Εδώ, λοιπόν, είναι χρήσιμο να ξεκαθαρίσουμε ποιος κάνει τι. Και αυτό γιατί θα δείτε από αυτά που θα πούμε μετά ότι υπάρχουν ευθύνες για τις καθυστερήσεις.
Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής έχει ένα ρόλο συντονισμού –αναφέρθηκα και εχθές σε αυτό το ζήτημα- για την πολιτική διαχείρισης. Γνωμοδοτούμε για τις προτάσεις ένταξης, είμαστε αρμόδιοι για τη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης, για την ένταξη των έργων διαχείρισης. Αλλά η ευθύνη για τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων ανήκει στους ΟΤΑ και στους νέους φορείς τους ΦΟΣΔΑ και βεβαίως, στις Περιφέρειες, οι οποίες έχουν το συνολικό σχεδιασμό. Υπάρχει ένας περιφερειακός σχεδιασμός στερεών αποβλήτων που προβλέπεται σε κάθε περιφέρεια.
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση; Ο σχεδιασμός που έγινε την περίοδο 2003-2005 έχει ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων, υλοποιείται, αλλά χρειάζεται επικαιροποίηση στις περισσότερες περιπτώσεις. Έχει υλοποιηθεί το 70% των προβλεπόμενων στους περιφερειακούς σχεδιασμούς χώρων υγειονομικής ταφής. Λειτουργούν 78 και 17 κατασκευάζονται ή επεκτείνονται. Σε τέσσερις περιφέρειες της χώρας, στη Δυτική Μακεδονία, στην Ήπειρο, στη Θεσσαλία κα στηνι Κρήτη λειτουργεί σχεδόν το σύνολο των προβλεπόμενων υποδομών διάθεσης. Μας μένουν 43 χώροι υγειονομικής ταφής που πρέπει να γίνουν, οι μισοί από τους οποίους είναι σε νησιά. Αυτό θα εξαλείψει πλήρως το πρόβλημα των ΧΑΔΑ. Για την πλειοψηφία εξ αυτών έχουμε ένταξη είτε στα Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα είτε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Περιβάλλον και Αειφόρος Ανάπτυξη του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.
Αντίθετα, έχουμε μια σχετική καθυστέρηση στους σταθμούς μεταφόρτωσης, τους γνωστούς ΣΜΑ. Λειτουργούν 50 ένα τέτοιοι σταθμοί, κατασκευάζονται 17 και υπολείπονται άλλοι 76 που είναι περίπου οι μισοί. Έχουμε μεγάλη καθυστέρηση στην Περιφέρεια Αττικής, Κεντρικής Μακεδονίας και Πελοποννήσου, αλλά και δύσκολες νησιωτικές περιφέρειες.
Τέλος, ως προς τις κεντρικές μονάδες επεξεργασίας που είναι τα μεγάλα εργοστάσια, από τις συνολικά προβλεπόμενες 45 στον περιφερειακό σχεδιασμό -που νομίζω κανένας λογικός άνθρωπος δεν θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν σήμερα σαράντα 45, γι’ αυτό και χρειάζεται μια αναθεώρηση ο περιφερειακός σχεδιασμός- λειτουργούν τέσσερις, στα Άνω Λιόσια, τα Χανιά, το Ηράκλειο και την Κεφαλονιά. Έχουν δρομολογηθεί στη Δυτική Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Πελοπόννησο και Αττική και υπάρχει ωριμότητα σε Σέρρες, Γιαννιτσά, Ημαθία, Αχαΐα και Κέρκυρα.
Πρέπει να τονίσουμε ότι η καθυστέρηση σε όλα αυτά συνήθως δεν έχει να κάνει τόσο με διοικητικές αβελτηρίες και την οργάνωση των οικείων φορέων, αλλά έχει να κάνει με τις αντιστάσεις της τοπικής κοινωνίας. Εδώ, λοιπόν, τίθεται ένα πολύ μεγάλο ζήτημα επεξήγησης και πειθούς. Αυτό εμείς έχουμε επιχειρήσει να το κάνουμε και γι’ αυτό προχωράμε στην Αττική με μία ταχύτητα τώρα, για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις αντιστάσεις ή τις εύλογες ανησυχίες, να καθησυχάσουμε, καθώς είναι προφανές ότι πρέπει σε όλη τη χώρα να υπάρξουν παρόμοιου είδους εγκαταστάσεις, για να λύσουμε το μεγάλο αυτό πρόβλημα.
....
econews.gr
